Сиз севган қўшиқ

Ошиқларинг пойингга гул отиб ҳам бўлди,

Ҳилватларда лабингдан бол тотиб ҳам бўлди,

Ва бу ҳақда кимларгадир сотиб ҳам бўлди,

Сен барибир муқаддассан, Муқаддас аёл!

 

Аввал: "Кел-эй, қучоғимга тўл, балқ", дедилар,

Унамадинг, аёл ўзи терс "халқ", дедилар.

Ичолмагач юз ўгириб шўр, талх, дедилар,

Сен барибир муқаддассан, Муқаддас Аёл!

 

 Сен дарёсан, ўпганини қирғоқ яширар,

 - Жуфтим бўл, - деб чопганини ҳар тоқ яширар,

Жаннатим, - деб қувонмасдан қумлоқ яширар,

Сен барибир муқаддассан, Муқаддас Аёл!

 

Асли бу бор эрмакларнинг борар ери Сен,

Росту ёлғон эртакларнинг борар ери Сен,

Асов отдай эркакларнинг борар ери Сен,

Сен барибир муқаддассан, Муқаддас Аёл!

 

Чорлашганда сен келсанг, гоҳ бекор келсанг-да,

 Маст даврага бир сарин ел, бир тор келсанг-да,

 Хор келсанг-да, номардларга гоҳ хор келсанг-да,

Сен барибир муқаддассан, Муқаддас Аёл!

 

Қимтинасан, астагина кўтарасан бош,

Минг йилликдир кўзингдаги жовдираган ёш,

Гуноҳкорлар мингу битта, Сенга тегар тош,

Сен барибир муқаддассан, Муқаддас Аёл!

 

Ҳарир, хушбўй баданингда тошлар изи бор,

Кўкрагингда эгилган не бошлар изи бор,

 Қуёш изи, куйдирган қуёшлар изи бор,

Сен барибир муқаддассан, Муқаддас Аёл!

Ҳалима ХУДОЙБЕРДИЕВА

Аёлларга тавсия 

Сиз жамоат жойларида ўзингиздан хушбўй ҳид таратар экансиз, бу сизда ўзингизга нисбатан бошқаларнинг эътиборини қаратиш хоҳиши борлигини билдиради. Аммо сепган атирингизнинг ҳиди ҳаддан ташқари ўткир бўлмаслиги керак. Чунки бу ҳолат бошқаларнинг ғашига тегиши мумкин, қолаверса, сиз билан суҳбатда ўзини ноқулай ҳис этади.

Таралаётган ҳид гўё ҳукмронликни даъво қилади, "мен шу ердаман!", деб ўзини ўзи кўз-кўз қилгандай бўлади. Бундай ҳолат ҳамма вақт ҳам ёқимли бўлавермайди.

Атирни кўп сепиш айрим аёлларнинг ўзига бўлган ишонч ва дадиллигини ҳам кўрсатади. Атирни енгилгина сепиш эса камтарликдан далолат. Баъзи ҳолларда ўткир ҳид ортида сирли ундов ва майл яшириниб ётган бўлади. Бундай ҳолат эмоцинал ҳимояни яратади.

Нозик ҳидли атирлар эса, агар улар тўғри танланган бўлса, баданингизнинг бўйи ва тафтини тўлдириб туради, бошқаларни мафтун этади, сиз ҳақингизда илиқ таассуротлар уйғотади.

Баъзи атирлар аёлларда турлича ҳид таратади. Айниқса, атир камроқ сепилганда бу яққолроқ сезилади. Ўткир ҳидли атирлар терингиз қанақа бўлишидан қатъи назар, ҳамма вақт бир хил ҳид таратади.

Агар атирни кўп сепган бўлсангиз, сизга хушомад қилиб мақташлари мумкин, камтарона сепган бўлсангиз эса сизни мафтункор, гўзал ва оқила аёл деб таърифлашлари аниқ.

Атирни кўп, оз сепиш ҳақида гапиряпмиз, бироқ уни қай тарзда, қанча сепган маъқул? Бу кўп жиҳатдан сиз бормоқчи бўлган жой ва муҳитга боғлиқ. Борадиган жойингиз катта хона, зал, тўйхона бўлса, шунга мос равишда атирни кўпроқ сепиш лозим. Кичик хона ёки бирор хонадонга борсангиз, шунга мос равишда камроқ атир сепган маъқул.  Албатта, эрталаб кечқурунга қараганда камроқ атир сепиш керак, чунки кун бошланган пайтда танамиз турли қўзғатувчиларга нисбатан таъсирчан бўлади.

Баъзан таъсирчан аёллар киборли бўлиб кўринишдан қўрқиб, атирни шунчалик кам сепишади, бу ҳам яхши одат эмас, ўзингизга нисбатан бошқаларда салбий фикр уйғотиб қўйишингиз мумкин. Шунинг учун ҳам атирлардан фойдаланганда энг аввало, ўз қалбингизга, идрокингизга қулоқ тутинг.

 

Муҳайё ИСМОИЛОВА тайёрлади.

БАЙРАМ ТАРИХИДАН

8 Март - Халқаро хотин-қизлар куни тарихи XIX асрнинг охирларига бориб тақалади. Мазкур байрам хотин-қизларнинг сиёсий, иқтисодий ва маиший соҳалардаги ҳуқуқларини ҳимоя қилиш борасида эришилган энг катта натижа сифатида тарих солномаларидан ўрин олган. 1857 йил  8 мартда Нью-Йоркдаги тўқувчилик ва пойабзал корхоналарида ишловчи хотин-қизлар намойишга чиқадилар. Улар 10 соатлик иш кунини жорий этиш, иш шароитларини яхшилаш, ойлик иш ҳақини кўтариш ва эркаклар билан аёллар ҳуқуқларини тенглаштириш сингари талабларни кўтаришган эди. Ушбу намойиш натижасида хотин-қизларнинг маълум талаблари қондирилади. Шу тариқа турли йилларда 8 март куни намойиш ва акциялар ўтказиладиган бўлди.

1908 йил 8 мартда АҚШлик аёллар сайловда қатнашиш, болалар меҳнатини таъқиқлаш ва бошқа бир қатор талаблар билан бирга февраль ойининг сўнгги якшанбасини Миллий аёллар куни деб  эълон қилинишини талаб  этдилар. Орадан 2 йил ўтиб, 1910 йилда Копенгагенда бўлиб ўтган хотин-қизларнинг 2-Халқаро конференциясида  8 мартни Халқаро хотин-қизлар куни деб эълон қилиш ва ушбу кунни ҳар йили дунё миқёсида байрам қилиш ташаббуси илгари сурилди.

Жаҳондаги кўплаб мамлакат аёллари қашшоқликка қарши курашиш, тенглик, яхши шароитларда ишлаш, ўзларининг шаъни ва ҳуқуқларини ҳимоя қилишга эришиш ҳамда тинчлик йўлидаги ташаббусни қўллаб-қувватладилар. 1911 йилга келиб Австрия, Дания, Германия ва Швейцария сингари давлатларда 8 март байрам сифатида нишонланди.

Бугунги кунга келиб, 8 март Бирлашган Миллатлар Ташкилоти томонидан Халқаро хотин-қизлар куни деб эълон қилинган. Бир қатор мамлакатларда ушбу кун аёллар байрами, ўнлаб давлатларда умумхалқ байрами сифатида нишонланади.

Халқаро хотин-қизлар куни юртимизда ҳам умумхалқ байрами сифатида нишонланади. Юртимизда ушбу байрам шарқона урф-одатлар, халқимизнинг миллий  қадриятлари, анъаналари асосида ўтказилади. Ушбу кун  дам олиш куни деб белгиланган. Байрам муносабати билан юртимизда хотин-қизларга юксак ҳурмат ва эҳтиром кўрсатилади.

 

Феруза ШЕРАЛИЕВА тайёрлади.

Юртимизга фасллар келинчаги баҳор ташриф буюрди. Гўзал баҳорнинг аёлларга қиёсланишида рамзий маъно бор. Қаҳратон қишдан сўнг яшариш ва янгиланиш фасли ташрифи туфайли ер юзини кўм-кўк майсалар қоплаши, дарахт куртакларининг уйғониши ҳаёт давомийлигига ишорадир.

Бир қўли билан бешикни, бир қўли билан дунёни тебратувчи аёл эса авлодлар занжирини мустаҳкам боғлаб, ҳаёт давомийлигини таъминлайдиган улуғ зотдир. У хонадонларимиз фариштаси,    қалбларимиз қуёши. Она жондан азиз фарзандларини бағрида асраб, Ватан ва жамият хизматига шай қилиб, камолга етказади.      

Ўзингиз бир мулоҳаза қилиб кўринг, ҳаётни аёлларсиз, оналарсиз тасаввур этиб бўладими? Асло йўқ. Дунё зулматга чулғангандек, ҳаётда маъно йўқдек уларсиз. Ҳаётимизнинг ҳар бир жабҳасида эркаклар билан елкама-елка туриб меҳнат қилаётган, турмушнинг залворли юкини нозик елкасида кўтариб бораётган зот аёллар эмасми?

Баҳорнинг кириб келиши билан она табиат ўз элчиси қалдирғочларни юбориб, инсонларни эзгу ишларга чорлайди. Жажжи қизалоқлар  сочларига толпопук тақишади. Момоларимиз дошқозонда сумалаклар пишириб, элга  тарқатади. Элу юртга омонлик тилаб дуога қўл очишади.

Баҳор ва аёл! Икки мўъжиза, икки буюк уйғунлик... Дунёнинг шу икки мўъжизаси бор экан, ер юзида ҳаёт давом этаверади.

       Ирода ОРИФЖОНОВА

ҚАТРА

Катта иморат пастида бозор қизигандан қизирди. Қўшни кампирлар пастаккина курсичаларда ўтирадилар, эрмак қилиб, савдо қиладилар. Олдиларида турфа буюмлар ёйилган, ранг-баранг пуфаклардан тортиб, банка қопқоқлари-ю, чинни идишлар… Биров пайпоқ тўқиганча олдидаги эски қўғирчоқ, сирли сатилга аҳён-аҳён ўтиб қолган ўткинчиларни чорлайди. Бирови олдидаги нарсаларни уёқ-буёққа суриб қўйган бўлади. Биров бепарво, қўлларини чалмаштирганича ўтиради. Шу ердан ўтиб кетаётган қиз беихтиёр тўхтаб қолди. Ана шу эски буюмлар орасида бир гулдон унинг эътиборини тортди. Қиз энгашиб қўлига гулдонни олди. Биллур гулдон нафислиги, безаклари кўзини яйратди. Аста бармоқлари билан гулдонни чертди. Гулдондан кўнгил тубига бориб тегадиган ажиб нозик овоз таралди. - Эҳтиёт бўл, қизим, - деди қотмагина кампир унга юзланиб. Афтидан, кампир идиш эгаси бўлса керак, куюнчаклик билан қўшиб қўйди: - Бунақа биллур ҳозир топилмайди. Чехларники. Ўҳў, буни бир пайтлар эрим олиб келганди. Шундай қиммат, шундай қиммат… Роса койигандим ўзиниям. Қиз гулдонни қўлида авайлаб томоша қилди. Биллур қуёшда жилва қиларди. - Қанча деяпсиз? - сўради қиз гулдонни қўлидан қўймай. Кампир ютинганча индамай қолди. - Қанча? - қиз уни эшитмади, деб ўйлаб саволини такрорлади. - Матлуба, сенга гапиряпти, - кампирнинг ёнида ўтирган ҳамроҳи уни туртиб деди. - Айтсанг-чи нархини. Кампир гўёки гулдонни қайтиб олмоқчидай, беихтиёр қўлларини қизга силкиди. - Гулдонни ростдан олмоқчимисан? - Олмасам, сўрармидим, бувижон, - деди қиз кулиб. - Бу гулдон не-не бахтли кунларни кўрмаган… - кампир хаёлга толди. - У бахт келтиради. - Майли, бахт келтира қолсин, шунинг учун ҳам сотиб олмоқчиман-да, - деди қиз яна мийиғида кулиб. - Ахир қанча нархи? Кампир ўйланиб қолди. - Матлуба, савдоси келганда, нега жим ўтирибсан, айтсанг-чи? Кампир қизга юзланди: - Гулдонни қайтиб бера қолинг, қизим. Қиз ҳайрон бўлиб қолди. Атрофдагилар ҳам унга таажжубланиб қарашди. - Сотишдан айнидингизми? Ё пули етмайди деб ўйлаяпсизми? - деди қиз жон-дили билан. - Йўқ, йўқ…. - Матлуба, нега бундай қиляпсан? - деди унга ҳамроҳи куюниб. - Гулдонни сотмоқчи эмасман… фикримдан қайтдим. - Ие, нега? - деди қиз ажабланиб. - Сотмоқчи бўлмасангиз, нега олиб чиқдингиз? Атрофдагилар ҳам чувиллашиб кетишди. - Бера қол, қизим… - деди кампир қизга ёлвориб, гўёки у гулдонни олиб, қочиб кетадигандай. Қиз ноилож истамайгина гулдонни унга узатди. Кампир қадрдон гулдонини шоша-пиша олиб, қоғозга ўради. Қиз орқасига қарай-қарай нари кетди.

Маъсума АҲМЕДОВА

Турмуш чорраҳаларида

Оилада уч ўғил камолга етмоқда. Уларнинг каттаси ўн тўрт, ўртанчаси ўн икки, кичиги тўққиз ёшда. Аёллар байрамига икки кун қолганда, болалар шошиб қолишди. "Онамизга қандай совға олсак, улар роса қувонаркин?"

- Онамга сўнгги модадаги мато ёки рўмолдан  яхши    совға йўқ, - деди катта ўғил Шаҳбоз.

- Бўлмайди, -деди ўртанчиси Даврон. - Онамга китоб   совға қилсак, роса хурсанд бўлади.

- Аямнинг китоб ўқишга  вақтлари борми? - гапни илиб кетди кенжатой Дониёр. - Аямга чиройли гулдаста сотиб олсак, яхши бўлади, аям гулларни жуда яхши кўради.

Улар узоқ тортишдилар. Бироқ бир қарорга келишолмади. Охири ҳамма ўзи тўплаган пулга алоҳида совға олмоқчи бўлди.

Болалар байрам куни эрта тонгда туришиб, кўчаю ҳовлини чиннидек қилиб тозалашди. Хонтахта устига оппоқ дастурхон ёзишиб, уни турли ноз-неъматлар билан безашди. Раъно опа ўғилларининг хатти-ҳаракатини кўриб қувонди. Ошхонага кириб ҳайрати янада ортди. Турмуш ўртоғи узоқ жойда ишлагани боис ҳар йили байрамда кўнглининг бир чети хувиллаганини ҳис этарди. Болалари катта бўлишиб, онасининг кўнгил кечинмаларини тушунаётганлигидан қалби сурурга тўлар, бахтдан масрур эди.

Раъно опа ташқарига чиқиб, у ёқ-бу ёққа қаради. Фарзандларининг исмини айтиб чақирди. Бироқ ҳеч ким жавоб бермагач, ёлғиз ўзи дастурхон ёнига келиб ўтирди. Болалар шуни кутиб турган эдилар, бараварига хонага киришиб, оналарини байрам билан табриклашди, шеърлар,  ажойиб тилаклар билан меҳрибонларини қутлашди.

Шаҳбоз бежирим қоғозга ўралган Раъно опа ёқтирадиган рангдаги рўмолни, Даврон онасининг севимли ёзувчиси Ўткир Ҳошимовнинг "Икки эшик ораси" китобини, кенжатойи Дониёр эса анвойи гуллардан тайёрланган гулдастани оналарига тутқазишди. Раъно опанинг қувончи ичига сиғмай кетди. Шунқорларини бараварига қучоқлаб, пешоналаридан ўпди. Узундан-узоқ дуо қилди. Сезмай қолибди, дилбандларининг бўйи ўз бўйидан ошиб кетибди. Бўйи билан бирга дунёқарашлари, ўй-фикрлари ҳам ортганидан ўзида йўқ қувонарди. Онаизорнинг кўзларида беихтиёр севинч ёшлари қалқиди.

Ҳаммалари дастурхон атрофида жам бўлишди. Бирга нонушта қилишди. Дониёр болалигига бориб, онасининг пинжига тиқилганча сўради:

- Аяжон, сизга қайси биримизнинг совғамиз ёқди?

Раъно опа бир зум ўйланиб қолди. Неча йиллар заҳмат чекиб, фарзанд улғайтирган она учун уларнинг камолини кўришдан ортиқ совға борми дунёда? Дилбандларининг ҳурмат-эътибори, меҳр-муҳаббатидан баҳраманд бўлишдан ҳам кўра афзалроқ ҳадя бормикан?

Раъно опа шуларни айтганида фарзандларининг кайфияти янада кўтарилди. Улар ҳам оналарининг қувончини кўриш катта бахт эканлигини тушуниб етишган эди. 

 

 

 Барно ШЕРАЛИ қизи

Ҳикоя

Гунайд СУАВИ, турк ёзувчиси.

Қизалоқ эсини таниган кундан бошлаб онасидан чексиз меҳр кўрганди. Онаси уни ширин сўзлар айтиб эркалар, беғубор, гўзал малика дер, қизалоқ онасидан эшитган бу сўзларга ишониб улғаярди.

Онаси унга юзларидан нур таралишини, оҳу кўзли эканини айтишдан чарчамасди. Онасининг яккаю ёлғиз фарзанди эди у. Аммо мактабга бора бошлаганида ҳамма нарса ўзгарди. Синфдошлари унинг ҳеч гўзал эмаслигини, ҳатто юз-кўзи хунук, ёқимсиз ҳид келиб турадиган қизлигини айтишарди. Аввал у бундай гап-сўзларга парво қилмади, уларга ишонмасди. Чунки ҳали синфдошлари билан унчалик яқин эмасди, ҳамма бир-бирини ёқтирмасди, бир-бирларига бегона эдилар. Йиллар ўтиб, катта бўлгани сари ҳақиқатни била бошлади. Онасининг пахтадай юмшоқ деган юзи чўтир, "Оҳу кўзли" деган кўзлари эса бўртиб турадиган кўзлар эди, бунинг устига кўз нурлари ҳам заиф, атрофни яхши кўрмасди. Қомати ҳам маликаларнинг қоматидек тик ва хушбичим эмасди. Демак, онаси уни йиллар давомида ёлғонлари билан алдаб келганди.

Кўп ўтмай қизнинг онасига бўлган муҳаббати нафратга айланди. Турмуш қуриш ёшига етганига қарамай, биров унга қарамасди. Бунинг устига ҳар қанча муолажа қилмасин, кўзлари соғайиш ўрнига баттар хиралашиб борар эди. Бир куни қиз шифокорларнинг унга билдирмай, ўзаро суҳбатлашаётганларини эшитиб қолди. Улар қизнинг кўр бўлаётганини, муолажалар кор қилмаётганини гаплашишди. Қиз тушкунликка тушди ва ўзини ҳануз болалик чоғларидаги муҳаббат билан яхши кўрадиган онасининг ёлғонларига ортиқ чидолмаслигини ўйлаб, болалик уйини тарк этишга аҳд қилди.

 ...Онаси эса узоқ жойдан иш топганини айтиб, ишлаб топган пулларини бир қариндошига жўнатишини, ундан қизига қараб туришлигини илтимос қилди.  Қиз бир муддатдан сўнг кўрмай қолди. Зулмат дунё билан ўзи қолди. Бу орада онасини ҳеч ўйламасди, унинг аҳволи билан қизиқмасди. Унинг назарида онаси ёлғончи эди, қизини ташлаб кетганди. Энди онаси ўлса ҳам парво қилмасди қиз. Бир куни докторлар қизга мос бир жуфт кўз топилганлигини, операция учун бир аёл зарур маблағни тўлаганлигини айтиб, қизни операция қилишларини айтдилар. Зарур тайёргарликдан сўнг операция бўлиб ўтди.

Фақат қиз кўзлари очилиб, ўзининг хунук юзини кўришдан қўрқарди. Аммо кўрликдан кўра хунуклик яхшироқ эди. Ҳартугул бировга муҳтож бўлмасди. Қиз амалиётдан сўнг ойнага қарашга журъат қилолмаётганди. Секин-аста ирғанибгина ойнага қаради, ҳайратдан чинқириб юборди. Кўзгуда бениҳоят гўзал қизни кўриб турганди, кўзларига ишонмади. Ҳақиқатдан ҳам ажойиб қиз эди кўраётгани. Юзидаги чандиқлар ҳам йўқолган, ойдек тип-тиниқ эди рухсори. Узун, катта бурни ўзига ярашган, кичрайган, шалпангқулоқлари ҳам ярашиқли тусда эди. ҳурпайган сочлари ҳам тўлқинсимон жингалак ҳолда эди.

Қиз қаршисидаги кекса докторга севинч билан қараб:

- Гўёки, янгидан дунёга келгандекман, - деди. - Юзимдаги  ҳеч бир доғ, яра излари, чандиқ қолмаган. Бир йўла пластик жарроҳлик амалиётини ҳам ўтказдингизми?

- Йўқ, пластик жарроҳлик қилмадим, қизим, - деди кулимсираб. Онангнинг кўзларини сенга ўтказдик. Сен ўзингни онангнинг кўзлари билан кўряпсан!..

Қиз ҳайрат ва даҳшатдан қотиб қолди.

 

Турк тилидан Умида АДИЗОВА таржимаси.

Андижонлик аёллар

Мустақил юрт ривожини ўйлаган,

Тўкин-сочин ёруғ кундан сўйлаган.

Пок нияти юртимизни бўйлаган,

Андижонлик энг оқила аёллар.

 

Барчиною Тўмарислар издоши,

Манман деган мард эрларнинг йўлдоши.

Тўкилмагай қийналса ҳам кўз ёши,

Андижонлик марду майдон аёллар.

 

Келгусида мақсадига етсинлар,

Меҳнат қилиб элни хушнуд этсинлар.

Эзгуликка ҳайкал қўйиб кетсинлар,

Андижонлик нияти пок аёллар.

 

Оилага керак вафо, садоқат,

Шунда бўлар хотиржамлик ва роҳат.

Тарк этмасин сизни сабру қаноат,

Андижонлик бардоши тоғ аёллар.

 

Тўхтахон ПАРПИЕВА,

меҳнат фахрийси.

 

БЕДОРГИНАМ

Мен сабаб сочингда кўпайди оқлар,

Fам чекдинг, кўпайди дилингда доғлар.

Кўзингда нам бўлдим, алам-у оҳлар,

Она, сенга бир чимдим бахт беролдимми?

 

Нон ёпдинг мен учун қўлларинг куйиб,

Аллалар айтдинг сен эркалаб-суйиб.

Йиғласам йиғладинг юрагинг тўлиб,

Она, сенга бир чимдим бахт беролдимми?

 

Оғзидаги нонини илинган, онам,

Дардлари юзидан билинган, онам.

Мени дея юраги тилинган, онам,

Айт, сенга бир чимдим бахт беролдимми?

 

Ахир, кутгандинг-ку мендан ширин сўз,

Мен-чи, малол олдим, чимириб кўз.

Зар либос кийдирдинг, ўзинг эса бўз,

Она, сенга бир чимдим бахт беролдимми?

 

Кечир ношуд  қизингни, кечир, офтобим,

Ҳаммадан хушрўйим, ўзинг моҳитобим.

Юрак меҳрим, садқа бўлсин сенга жоним,

Она, сенга борки бахтни бераман!

 

Гулнора ПЎЛАТОВА,

АДУ талабаси.

 

 Сингилжонларим

Оқ кабутарлардай беғуборсизлар,

Ниятлари эзгу, қалби поксизлар.

Сизга жоним фидо, яхши кўраман,

Азиз сингилларим, сингилжонларим.

 

Менинг бу дунёда меҳрибонимсиз,

Болалик ҳамроҳим, йўғу боримсиз.

Қадр ва қимматим, эътиборимсиз,

Азиз сингилларим, сингилжонларим.

 

Дардимни тушунган қуёшим, ойим,

Бири шўх, бириси гулдай мулойим.

Бахтимга соғ-омон юринг илойим,

Азиз сингилларим, сингилжонларим.

 

Сиз борки, ҳамиша юрагим бутун,

Сиз меҳр тоқига қўйдингиз устун.

Яратганга шукр, бергани учун,

Азиз сингилларим, сингилжонларим.

 

Санобархон САИФЖОНОВА,

Андижон шаҳридаги

13-умумтаълим мактаби ўқувчиси.

 

ҚУЁШ

Эрта тонгда тоғлар ортидан,

Аста-секин кўтарасан бош.

Ер куррасин зарларинг билан,

Эринмасдан ўрайсан, қуёш.

 

Деразамдан жилмайиб аста,

Уйғотасан юзларим силаб.

Гўё тутиб нурли гулдаста,

Неларнидир қиласан хитоб.

 

"Ҳой қизгинам, тез ўрнингдан тур,

Кетмоқдадир умр ҳам ўтиб.

Тезроқ ёрқин шафақ сари юр,

Буюк ишлар турибди кутиб".

 

Вазифамни қўйдинг уқтириб,

Бобо Қуёш, ташаккур сенга.

Ҳар кун саҳар ўрнимдан туриб,

Бўйсунаман сенинг измингга.

 

Нодирабегим СОБИРОВА,   

 Жалақудуқ тумани.

 

сен учун не қилай

Аёл - онасан, ҳам вафоли ёрсан,

Бизни тинглагувчи чин дўстимизсан.

Тафтинг-ла илитиб бутун оламни,

Меҳри уммон, мисли қуёш нурисан.

 

Кўзинг тўла меҳр, сўзингда сеҳр,

Она сен қуёшсан, она сен ойсан.

Кун-у тун йўлимда порлаган ўзинг,

Кўнглимни ёритган чироғимсан, сен.

 

Қўлинг қадоғини кўзимга сурай,

Дейсан, фарзандларим камолин кўрай.

Сенга дунё тургунча умр тилай,

Ўзинг айт, сен учун она, не қилай.

 

Моҳидил НЎМОНЖОНОВА,

Олтинкўл транспорт касб-ҳунар

коллежи ўқувчиси.

 

 Меҳрингизни алишмасман

Онам, меҳрингизни алишмасман мен,

Дунёнинг бойлигу ҳашамларига.

Онам, юзингизни алишмасман мен,

Дунёнинг энг гўзал чаманларига.

 

Ҳар қанча кўзимга суртмайин оздек,

Меҳнатдан қаварган қўлларингизни.

Қулоққа қуйилар зар-жавоҳирдек,

Шукр қил болам, деган сўзларингиз.

 

Муҳаррамхон ДЎСМАТОВА,

 Андижон педагогика коллежи ўқувчиси.

 

Она, олдингизда гуноҳим қанча?

Сиздан-да азизроқ зотни топмадим,

Онажон, дунёда шу кунимгача.

Баъзан билмадим, ким дўст, ким ғаним,

Она, олдингизда гуноҳим қанча?

 

Пойингиз остида жаннатлар бўлса,

Битта изингизга фидо бўлсин жон.

Мени деб кўзингиз ёшларга тўлса,

Менга бу дунёлар тордир, онажон.

 

Қанча яхши-ёмон кунлар кўрдингиз,

Айладингиз қанча тунларни бедор.

Фидо қилдингиз-ку гулдек умрингиз,

Биз-чи қалбингизга кўп бердик озор.

 

Нодира СОТҚИНОВА,

Андижон тумани.

 

 

 

ОНАМГА

Дунёда энг улуғ инсон - бу она,

Она борлиқдаги тенгсиз, ягона!

Фарзанд бахтин кўриб хурсанд бўлади,

Қувончдан кўзлари ёшга тўлади.

Дунёда энг улуғ инсон бу - она.

 

Доимо яшайди фарзандини деб,

Жон фидо қилади юрт ғамини еб.

Болам ухласин деб аллалар айтар,

Тонгда юзларидан ўпиб уйғотар.

Дунёда энг улуғ инсон бу - она.

 

Онангни қадрла ҳар бир сўзингда.

Қалбинг қуёшини кўрар кўзингда.

Онанг бошингдаги олтин тожингдир,

Меҳр тафтин сезар кулган юзингда.

Дунёда энг улуғ инсон бу - она.

 

Шодиёна АБДУВОҲИДОВА,

Балиқчи тумани.

 

Дуосини олиб яшайлик доим

Йиқилсам, мен билан йиғлаган ул зот,

Дард-алам келганда бошим силаган.

Тўғри яшагин, деб қилиб насиҳат, 

Тун-у кун мен учун бахтлар тилаган.

Мен учун умрини бахшида этган,

Беҳад меҳрибоним, бошимда тожим.

Ютуғимдан боши осмонга етган,

Пойлари жаннатим, бағри осмоним.

Ҳаммадан зиёда бўлиб ҳурматин,

Уйимиз тўрида бўлсин илойим.

Меҳрига меҳрла қайтариб жавоб,

Дуосини олиб яшайлик доим.

 

Мадинахон МАҚСУДАЛИЕВА,

Избоскан туманидаги

24-умумтаълим мактаби ўқувчиси.

 

Сизни қизFонаман...

Сизни қизғонаман ҳаммадан,

Рашқим келар шаббодага ҳам.

Сизсиз кўнглим ғариб, ғамбода,

Тор кўринур кўзимга олам.

 

Нигоҳингиз дайди бўлмасин,

Хиёнат ҳам ажал билан тенг.

Гар десангиз ёрим ўлмасин,

"Мен абадий сеникиман" денг!

 

Арофат УСМОНОВА

 

 Мунис аёлларга

Мунису муштипар,  муқаддас аёл,

Таъзим қилай сенга, борки танда жон.

Сен менинг сурурим, ғурурим ўзинг,

Сенинг матонатингга лол аҳли жаҳон.

 

Аёл ким? Онами, опами, сингил,

Оқ ювиб, оқ тараб кийинтирган зот.

Ширин сўзларига муштоқдир кўнгил,

Йўқ бўлса, кўнгиллар ҳувиллар хайҳот.

 

Оҳ, аёл заҳматкаш, шундай бир зотки,

Таъриф этгани мен сўз тополмадим.

Аёлнинг меҳнатин қадрлаш учун,

Кўнгиллар тубидан сўз айтолмадим.

 

Кимсаной НИШОНОВА,

Шаҳрихон тумани.

 

Бекларнинг доимо сизда хаёли.

Сиз гўзал малаксиз ё бир фаришта,

Уй ва ишхонангиз доим саришта.

Гулноза, Гулчеҳра, Гўзал, Шоҳиста,

Дилингиз эзгуликка мудом пайваста.

Туришлари чиройли, ўзбек аёли,

Бекларнинг доимо сизда хаёли.

 

Онамми, опамми ёки синглимсиз,

Қўни-қўшниммисиз ёки қизимсиз.

Кийган атласингиз бўлмасин енгсиз,

Оддий либосда ҳам тиллога тенгсиз.

Кийганингиз ярашар, ўзбек аёли,

Бекларнинг доим сизда хаёли.

 

Биламан, баъзида бир-бир йиғлайсиз,

Қалбингизни кемирса дарду-аламлар.

Найзасиз кўксингизни ночор тиғлайсиз,

Ёрингизни ўйласа ўзга санамлар,

Барига бардошли ўзбек аёли,

Бекларнинг доим сизда хаёли.

 

Оналик бахтини берсин ҳар қизга,

Соғлик-омонликда кирингиз юзга.

Ҳурмату эъзозлар бўлсин сизларга,

Энг эзгу тилаклар армуғон сизга.

Юртини ўйлаган, ўзбек аёли,

Бекларнинг доимо сизда хаёли.

 

Гулчеҳра ДАВИДОВА,

шифокор.

 

 Оилам бахти

Бизнинг оилани файзи ўзгача,

Бобом ва бувимнинг меҳри ўзгача.

Онам ёпган ноннинг сеҳри ўзгача,

Отам меҳнатининг қадри ўзгача.

 

Оилам юртимнинг тинч гўшаси,

Биз фарзандлар унинг гулу лоласи.

Ватан ободлиги бизнинг бахтимиз,

Оила фахримиздир, тожу тахтимиз.

 

Арофат ТАШЛАНБОЕВА

 

 Опажоним

Кўнгилда дардларим тўлиб кетганда,

Орзулар боғидан бир гул кетганда.

Хаёл китобимни варақлаб аста,

Сизга талпинаман, чорлайман сизни,

Сиздайин меҳрибон опажонимни.

 

Барча сирларимни сизга айтаман,

Сиз-ла бирга бўлсам гўё ойдаман.

Болаликка қайтсам сиз-ла қайтаман,

Хаёл осмонида юлдузим опам,

 

Мавжудахон МАМАРАҲИМОВА,

АДУ 2-босқич талабаси.

 

Нечун сен  кетгандинг йироққа?

Эртага келасан дейману,

Юракка эртаклар айтаман.

Баҳорлар келади гул очиб,

Йўл қараб изимга қайтаман.

 

Келмайсан, буни мен биламан,

Дил йиғлар тополмай бир таскин.

Учиб кетаётир ишқ қуши,

Билдим, демак, демак, куз яқин.

 

Шом тушиб қоляпти кўнглимга,

Соғинчдан сарғаяр япроқлар.

Куз ҳам ҳар галгидек дилимга,

Солади жавобсиз сўроқлар.

 

Фироқлар ўйнайди бошимда,

Музлатиб қўяди оқ қорлар.

Мен тўккан аччиқ ёшлардан,

Армонга айланар орзулар.

 

Мен эса келасан дейману,

Сўнг сингиб кетаман тупроққа.

Лолага айланиб бир куни,

Юрагинг кўмаман сўроққа.

Нечун сен кетгандинг йироққа?

 

Раҳимахон ЭРМАТОВА,

Шаҳрихон тумани.

 

ҚишлоFимни  соFиндим, она!

Келсам бағрин кенг очиб кутган,

Тўрт томони сўлим, ҳур гўша.

Кўрсам кўзим бахтдан сўйлаган,

Қишлоғимни соғиндим, она.

 

Қирларида гуллар очилган,

Боғларида қушлар сайраган.

Номи тилда шўх жаранглаган,

Қишлоғимни соғиндим, она.

 

Баҳорида қизғин бўлар иш,

Одамлари бўлак, дўстона.

Яшашади аҳил, беташвиш,

Қишлоғимни соғиндим, она.

 

Яллалари куйга жўр бўлган,

Тўй-байрамлар ўтса зўр бўлган.

Одамлари содда, меҳрли бўлган,

Қишлоғимни соғиндим, она.

 

Зарнигор ТОЛИБЖОНОВА

 

Бардошингдан бергин, онажон!

Қанча қайғу, ғамларни енгган,

Синовларга дош бериб келган.

Фарзанд учун умрини берган,

Бардошингдан бергин, онажон.

 

Яхши кунлар келар деб, албат,

Олға қадам ташлаган фақат.

Борлигингни ўзи саодат,

Бор сабрингдан бергин, онажон.

 

Кечиргансан ғийбат қилсалар,

Ҳам маломат тошин отсалар.

Бағри дарё мисол шунчалар,

Қалб меҳрингдан бергин, онажон.

 

Буюкдирсан, менинг қуёшим,

Суюклигим, борим, сирдошим.

Эгиб ерга теккунча бошим,

Таъзимдаман, сенга онажон!

 

Муножотхон АБДУЛЛАЕВА,

 

Жалақудуқ тумани.