Хотира

Инсон  хотираси  муқаддас, ўтганларни хотирлаш эса улуғ фазилат. Баъзан онам билан боболарим ҳақида суҳбатлашиб қоламан, уларнинг қандай инсон бўлганликлари ҳақида сўрайман. Шунда онам чуқур ўйга толганча, бобом ҳақида билган, эшитган дилидаги  ўчмас  хотираларни  сўзлаб  беради.

Бобом Нўъмонжон Хайитматов 1924 йилда туғилган экан. У айни  навқирон  ёшида - 1942 йилда Иккинчи жаҳон урушига жўнаб кетган. Сталинград остоналаридаги жангларда қатнашиб, то Венгрия давлатигача немис-фашистларига қарши курашиб, Fалабадан сўнг Япон урушида ҳам жанг қилган экан. Урушда кўрсатган жасур ва мардлиги учун кўплаб орден ва медаллар билан тақдирланган.  Икки урушдан омон қолган бобожоним 1947 йилда она юртига қайтганлар.

Урушдан  сўнг халқ хўжалигини тиклаш, қишлоқ хўжалигини ривожлантиришда фидойилик билан меҳнат қилган экан. Аввалига жамоа хўжалигида агроном, кейин раис вазифасида ишлаб, одамларнинг турмуш фаровонлигини юксалтириш,  қишлоғимизни ободонлаштириш борасидаги кўплаб ишларга бош-қош бўлган экан.

Бобомнинг саъй-ҳаракати билан Ўқчи деб аталувчи гўзал қишлоғимизда ёзги кинотеатр, кутубхона,  болалар  боғчаси, ҳатто ҳозир мен таҳсил олаётган мактаб қурилган экан.

Мактабдан қайтаётиб кекса ёшдаги одамларга салом бериб ёнларидан ўтаётганимда "Нўъмонжон  раиснинг  набираси",  дея бобомни ҳурмат билан ёдга олишлари қалбимни тўлқинлантиради.

Гарчи мен бобомни кўрмаган бўлсам-да, ана шундай ҳалол, камтар, эл-юрт иши учун фидойи инсоннинг набираси эканлигимдан фахрланаман.

Василахон КАРИМОВА,

Марҳамат туманидаги 29- умумтаълим мактаби 5-синф ўқувчиси.