(43- сон, 2016 й. Мулоҳаза)

Ўзбекистон Республикасининг "Давлат тили тўғрисида"ги қонунининг қабул қилиниши она тилимизнинг тараққиёти, ривожланиши ҳамда ўзига хос ва бой бисотини намойиш этишга кенг имконият яратди.

Тилимизнинг ривожи ва тараққиёти билан боғлиқ ушбу ўзгариш энг аввало, имло луғатимизда ўз ифодасини топди. Кундалик хаётимизда халқ оғзаки ижоди, шу жумладан, лахча, шева ва бадиий асарларда қўлланиладиган, аммо ўзбек тилида ўз ўрнини топа олмай юрган кўплаб сўзлар имло луғатига киритилди.

Дунёга келган ҳар бир бола келажакда комил инсон бўлиб етишиши учун кўп нарсаларни билиши керак. Хусусан, у зарурий билимларни эгаллаши, тушуниб етиши, кўриши, эшитиши ва ҳис қилиши учун ўзгалар билан тил орқали мулоқотга киришади. Агар инсонлар ўртасида тил, сўзлашиш, мулоқот йўқ бўлиб, одамлар тилнинг сеҳридан баҳраманд бўлмаганида эди, бугунги кунда инсоният онгсиз мавжудот сифатида яшаб келаётган, маънавий қашшоқ ва тараққиётга эришмаган шахс сифатида шаклланган бўларди.

Тил маданият кўзгуси ва руҳимизнинг қаноти. Биз она тилимиз орқали халқлар, миллат ва элатлар орасида ҳамиша азиз-у мукаррам эканлигимизни асло унутмаслигимиз керак. Ўзбекона лутф, муомала, миллий қадриятлар, одоб-ахлоқ эса она тилимиз маданиятининг калитидир.