Инсон  дунёга  келар экан,  яхши  ном  қолдиришни  истайди. Агар  тарихни чексиз  уммон  деб  тасаввур  қилсам,  унинг  энг кучли мавжларидан, тўлқинларидан  бири  Ўзбекистоннинг  биринчи Президенти  Ислом  Абдуғаниевич  Каримов, деб биламан. Ундан бизга озод, обод  Ватан  қолди,  кўнгилларда   тўрт  фасл мангу  яшнаб  турувчи  боғ  қолди,  турфа  гуллардек  суюк  гулзор  қолди.

Мен  ҳозир  унинг  Ватан   ривожи учун,  халқ  манфаати учун  амалга  оширган сўнгсиз  хизматлари  ҳақида  бирма-бир  тўхталмоқчи эмасман,  фақат қалбимда бир  умр  ҳам қўрқув, ҳам  фаҳр  туйғусини тенг  мужассамлаштира  олган воқеани, кўнглимдаги,  шу  вақтгача  фақат энг  яқинларимгагина  айтган қалб  кечинмаларимни   сўзлаб  бермоқчиман холос.

Талабалик йилларим эди. 2005  йил  12  майдан  13  майга  ўтар  кечаси.  Доимгидек  хотиржам  дам  олиш  учун  кунлик  ўқув  вазифаларимни  тамомлаган  эдим.  Ташқаридан  қандайдир  нотаниш,  паққиллаган овозлар  бир  неча  бор  эшитилди. Замонамиз  тинчлиги учун(Аллоҳга  шукр), бирортамиз  бу  овозлар ўқ  овози  эканлигини  сезмадик.  Саҳарда  уйғонсам, ҳамма  ваҳимада, ўқиш  бўлмас  экан.  Талабалар  ота-оналарига  телефон  қила  бошлашди, чунки  кимнинг  уйидагилар  ёки  яқинлари  келсагина  кетишга  рухсат  бериляпти.  Узтозлар  ҳам  шу  ерда. Ҳеч  қачон  кундузлари  талабалар  турар  жойи  эшигига  қулф  солинмаган, бугун эса  куппа-кундуз  куни  дарвозалар  қулфланди. Одатда  мен   сал  нарсага  ваҳимага тушавермасдим, лекин  ўшанда  вазият  ҳақиқатда  жиддий  эди. Хонамга  кириб ҳаёлан ота-онам  билан  гаплашдим...

"Шунча  орзулар  шу  ерда  якун  топадими,  мен ҳали ҳеч нарсага эришмай дунёдан ўтиб кетиш учун туғилганмидим? Агар  шу ерда  ўлиш  пешонамга  ёзилган  бўлса,  мендан  рози  бўлинглар..."

Ўйимни  давом  эттиролмадим. Хаёлимга ҳар хил даҳшатли фикрлар кела  бошлади. Ҳеч  нарса  ҳақида  ўйламасликка  уриндим. Шу  алфозда  қанча  вақт  ўтганини  эслолмайман.

-Ҳаммага  жавоб, кетар  эканмиз!, -  деди талабалардан бири.

-Қандай  қилиб  кетамиз,  бундай  вазиятда  жонини  гаровга  қўйиб,  ким  ҳам  машина  хайдарди, йўлкиралар  ҳам  осмондадир?!

Шу каби гап-сўзлар билан қўрқув  аралаш  ташқарига чиқдик. Гарчи  устозларимиз  далда  бўлаётган бўлсада, бу бизга  куч  бермаётган  эди. Буни  қарангки,  машиналар  ҳар  қачонгидан ҳам  серқатнов  эди. Узтозларимиз бир  томонга  кетадиганларни 6-7 нафар қилиб  бир  "Дамас"га  чиқариб  кузатиб  қўйишди. Боғишамолга борсак, бизни  Булоқбоши,  Хонобод  ва  бошқа  йўналишдаги  автобуслар  кутиб  турарди.   Автобусгача 30- 40 қадамча масофа оралиғида ҳарбийлар  икки қатор  тизилиб, ораларида бир  одам  сиққулик йўлакча ҳосил  қилган, биз  шу  йўлакчадан  автобуслар  томон  борар  эканмиз,  кўнглимдаги  бир соатча олдинги  қайғу,  ширин  ҳаёт  билан  видолашув  ўрнини,  халқимизни  бир  тану  бир  жон  бўлиб,  қўлни-қўлга  бериб,  бир-бирига  таянч бўлаётгани,  ҳарбийларимизнинг кўзларида  заррача  қўрқув, хавотир  йўқлиги,  ҳарбий  салоҳиятимиз  мен  ўйлагандан  анча  юқорилиги  ва  энг  асосийси,  Президентимиз   Ислом  Абдуғаниевич  Каримовнинг оқилона  сиёсати  сабаб,  катта  кучга  айланиб   улгурганимизни ўйлаб, қувонч-шукроналик  ҳисси эгаллади.  Ҳа, мен ўшанда ёш эдим, ғўр эдим, қўрқув нималигини билмасамда, ҳаётимда биринчи марта тинчликни йўқотиш қўрқувини ҳис қилганман. Ўша  воқеа  сабаб мен яна  бир  бор  ота-она,  Ватан, ҳаёт,  яхшилик  қадрини  чуқурроқ  ҳис  этдим.

Феруза ҲОЖИМАТОВА