(46-сон) Хотира уйFонганда

Жилғалар, ирмоқлар йиғилиб дарёга айланганидек, мен ҳам  олтмиш уч йиллик умрим давомида мисқоллаб ўрганган билимларим, тўплаган ҳаётий тажрибаларимни дарё мисол эл-юрт равнақи, юртимизда қонун устуворлигини таъминлаш, халқимиз турмуш фаровонлигини оширишдек хайрли ишларга сарфлаётганимдан, қолаверса, жаннатмо-нанд, инсон қадри улуғланадиган, одамийлик, меҳр-оқибат ришталари мустаҳкам Ўзбекистондай гўзал юртда яшаётганимдан ҳамиша қалбим фахрга тўлади.

Ушбу фикрларни бежиз айтмаяпман. Чунки мен ҳаётимда одамларнинг дуоси ҳар қадамда мени қўллаб-қувватлашини ҳис этдим, юрт катталарининг эътибори туфайли униб-ўсдим. Айниқса, ўз даврида Шароф Рашидовдай камтар, олижаноб давлат раҳбарининг оталарча меҳрибончилиги  ҳаётимда туб бурилиш ясади.

...Шижоатга тўлган, навқирон ёшлик пайтларим эди. Кўплаб тенгдошларим қатори ўқиб, билим олиш иштиёқи билан ёнардим.  1971 йилда ўрта мактабни тамомлаб, Тошкент юридика институтига ҳужжатларимни топширдим. Имтиҳонлардан ўтдиму, лекин керакли балл тўплай олмай, "мандат"да талабалар сафига қўшилиш менга насиб этмади. Бундан тушкунликка тушмай, кейинги йили албатта ўқишга кираман, деб келаси йилгача яна жиддий тайёргарлик кўрдим. Минг афсуски, иккинчи, учинчи йили ҳам шундай дилхиралик такрорланаверди. Аммо, мен барибир талаба бўламан, ўқийман, деган аҳддан қайтмадим. Андижондан Тошкентга қатнашни қўймадим. Ният хайрли бўлса, унинг оқибати ҳам хайрли бўлишига қаттиқ ишонардим. Шу боис дилимни доғламай, бардош билан олтинчи марта имтиҳонга кирдим. Аммо бу гал ҳам яна балим етмади.

Кириш имтиҳонидаги баъзи бир ноҳақликлар, таниш-билишчиликларни кўриб чидаб туролмадим. Наҳотки, ҳақиқат йўқ бўлса, энди қайси юз билан ота-онамнинг олдига бораман, дугоналарим юзига қандай қарайман, деган ўй-хаёллар бутун вужудимни қамраб олган эди. Ўша кезлари мен ҳаёт дегани абадий имтиҳондан иборат эканлигини англаб етмаган бўлсам-да, бироқ бир нарсани тушуниб етдим: ортга қайтиш йўқ, қандай қилиб бўлмасин, орзумни албатта амалга ошираман, пойтахтдан кетмайман, дея ўзимга ўзим сўз бердим.

Тошкентда қариндошим ёки бирор яқин танишим йўқ. Кўчаларни узоқ айланиб юрдим. Ўшанда билмадим, бу хаёл қаердан келди, Яратган дилимга Марказқўмнинг биринчи котиби Шароф Рашидов ҳузурига боришни, у инсон билан учрашиб, менга ёрдам беришини сўрашни солди. Эртасига эрталаб давлат раҳбари ишлайдиган идора эшиги яқинига бориб турдим. Атрофда қўриқчилар турар, агар ниятимни уларга айтсам, аниқ мени у инсон билан учраштирмас эдилар.

Кўп кутмадим. Республика раҳбари хизмат машинасидан тушиши билан узоқдан бор овозим билан салом бердим, жуда муҳим гапим борлигини айтдим. Милиционерлардан бири йўлимни тўсиб, у кишига қандай мурожаат этиш мумкинлиги тартибини тушунтира бошлаганди. Шароф ака тўхтаб менга қаради, мен томонга юрди. Менинг йўлимни тўсиб турган милиционерга ўтказиб юборинг, деган ишорани қилди. Ёнига яқин келиб, яна салом бердим.

- Юринг қизим, ичкарида гаплашамиз, - деди у киши оҳистагина.

Қабулхонага етгунча титроқ босган вужудимни сал жиловлаб олдим, у кишининг хонасига кирибоқ, илтимосимни тезроқ айтиб олай, деб мақсадга кўчдим. Шароф ака мени тўхтатиб, ўтиришга таклиф қилди. Сўнг гапиринг, деб сўзимни бўлмай, охиригача тинглагач, деди:

- Ҳаётда шунақаси ҳам бўлиб туради, фақат тушкунликка тушманг, қизим. Лекин шунча йил мақсад сари қатъий интилган иродангизга, қатъиятингизга раҳмат, деди.

У кишининг сўзларидан оталарча меҳрибончилигидан ўзимни йўқота бошлаган эдим.  Сўнгра у мен ҳали пайқаб улгурмаган тугмачани босган ҳам эдики, ёрдамчиси кириб келди.

- Мени олий таълим вазири билан уласангиз.

Бир неча сония ўтгач, телефон жиринглади. Ёрдамчи Шароф акани олий таълим вазири билан улади. Давлат раҳбари у киши билан саломлашди, унга мен ҳақимда айтиб, вазиятни тушунтиргач, қўшиб қўйди:

- Имкони борича ёрдам беринг, қизнинг орзулари армонга айланмасин!

Мен Шароф акага миннатдорчилик билдириб, қабулхонадан чиқар эканман, ўзимни гўё осмонда учиб юргандек ҳис қилардим. Мендай оддий қизга бўлган бундай эътибор кўрсатишини умуман, хаёлимга келтирмаган эдим. Шу дамда дунёда мендан-да бахтиёр одам йўқ эди.

Шу тариқа менинг ҳам олтин ёшлигим - талабалик даврим бошланди. Энди менинг бахт чироғим ўчмайдиган бўлиб ёнгандек эди. Шу тариқа йиллар йилларни қувиб ўтаверди. Лекин мени ҳаётдаги нотекис  сўқмоқларидан текис йўлга солиб қўйган, ўқиш шарафига муяссар қилган олижаноб - Шароф ака Рашидовдек инсоннинг ишончини оқлаш учун бор имкониятимни ишга солдим. Натижа ҳам шунга яраша бўлди, олий ўқув юртини "қизил диплом" билан битирдим.

Меҳнат фаолиятимни адвокатлик касбига бағишладим. Фаолиятим давомида суд ҳокимияти ва адвокатуранинг обрўсини ошириш, жамиятда адолат ва қонун устуворлигини таъминлашга астойдил ҳаракат қилдим, шу йўлда    сидқидилдан меҳнат қилдим.

Бугун юртимизда олиб борилаётган одилона сиёсат туфайли халқимизнинг чин маънодаги ҳурмат ва эътиборига сазовор Шароф Рашидовдек буюк инсоннинг номи тикланди. Муҳтарам     Президентимиз Шавкат Мирзиёев томонидан қабул қилинган Шароф Рашидов таваллудининг 100 йиллигини кенг нишонлаш ҳақидаги қарор бутун халқимизнинг дилидаги иш бўлди. Мен бу қарорни эшитганимда кўзларимдан беихтиёр ёш чиқиб кетди. Қалбимда бахтиёрлик, ғурур ва ифтихор туйғуси жўш урди.

Яхши инсон номи ўчмаслигига, эзгу амаллари унут бўлмаслигига яна бир бор иқрор бўлдим. Кўз олдимда ёшлигим, ўқишга киришим саҳифалари қайта жонланди. Бутун умрим давомида ҳаётда эришган ютуқларимнинг бош сабабчиси сифатида Шароф акани, унинг мендек оддий бир қизга кўрсатган ёрдамини ардоқлаб, ҳамиша миннатдор бўлиб яшадим. Юрагимда доимо Шароф ака билан яна бир бор учрашиб, ҳаётимни изга тушиши, орзуларимнинг ушалишида кўрсатган оталарча ёрдами учун миннатдорчилик билдирсам, деган ўй билан яшардим. Афсус, ундай имконият бўлмаган. Мана шу "қарздорлик" ҳисси қалбимни бир четини тилиб турарди гўё. У инсон оламдан ўтгандан кейин фарзандларим билан у инсоннинг қабрини тез-тез зиёрат қилиб, бундан руҳий қувват олардим. 

Мақола баҳона дилимдаги Шароф Рашидов билан боғлик унутилмас ва гўзал хотираларни қоралаб, қалбим бироз таскин топгандек бўлди. Юрагимдан ана шундай буюк инсоннинг минглаб оддий кишиларга қилган яхшилигидан мен ҳам баҳраманд бўлганман, деган ширин туйғу  асло ўчмайди. Юртимиз раҳбарлари ҳамиша, ҳамма даврларда ҳам адолатли, халқи бахт-саодати, фуқаролари тинчлиги, фаровон ҳаёти учун қайғуриб яшашларини биринчи Президентимиз Ислом Каримов ва у киши бошлаган улуғвор ишлар давомчиси юртбошимиз Шавкат Мирзиёев фаолияти мисолида яна бир бор кўриб турибмиз. Халқпарвар, юртпарвар мана шундай юртимиз улуғлари билан ҳамиша фахрланамиз. Шароф Рашидовдай улуғ инсонга бошим ерга теккунча таъзим қиламан, у кишининг ёрқин хотирасини асло унутмайман. Яратган у зотнинг охиратини обод қилган бўлсин.

Гулнорахон ИНОМОВА,

"Андижон" адвокатлар ҳайъати адвокати.