Маҳмуд Қошғарий "Одобнинг боши - тил" деган эди. Дарҳақиқат, инсон қадри ва ҳурматини юксакликка кўтарадиган, унга обрў келтирадиган ёхуд уни ер билан яксон қиладиган шубҳасиз, тилдир.

Алишер Навоий бобомиз эса бу борада "Тилинг бирла кўнглингни бир тут", деб фикр билдирган. Бу сўзлар замирида жуда чуқур мазмун-моҳият бор, албатта. Тил, сўзлашиш инсон камолотида жуда муҳим жиҳат эканлигини англатади.

Унутмайлик, мулойимлик ва ширинсўзлилик ҳикматнинг боши. Бу хислат фақат юксак фазилатлар соҳиби бўлган инсонларда мужассамдир. Инсоннинг гўзаллиги аввало, унинг тилидан, сўзидан, муомаласидан билинади. Яхши сўз ва чиройли муомала ҳар қандай одамга зийнат бағишлайди.

Инсон улғайган сари қалбан покизаликка эҳтиёж сезади. Мансаб, мартаба, машҳурлик, сохта обрў ортидан қувиш ва бошқа устунликларга эришишга мойиллик ўрнини аста-секин мулойимлик, мулоҳазакорлик, тўғрилик ва ҳалоллик эгаллайди.

Агар биз маънан покиза бўлсак, турли тартиб-қоидалар, панду насиҳатларсиз ҳам ҳаётда яхши инсон даражасига кўтарила оламиз. Зеро, буюклар айтиб ўтганидек:

Сўз қаттиғи эл кўнглига

озор айлар,

Юмшоғи кўнгилларни

гирифтор айлар.

Зиёдахон НАБИЕВА,

Муҳаммад Юсуф номидаги ижод мактаби ўқитувчиси.