Тенгдошларим бундай саволга хаёлан жавоб берган бўлсалар керак. Мен бугун  айнан шу саволга жавобимни  қоғозга тушуришга жазм қилдим.             

Ҳаёт йўли шу даражада тезлик билан давом этаркан. Бу ёруғ оламга илк бора боққанимга ҳам ярим асрдан ошибди. Йиллар ўтган сари ёшлигимиз ўтган кўчалардан ўтсам бир оз дақиқага бўлса ҳам ўша беғубор болалигимиз хаёлимдан ўта бошлайди. Ҳатто ёшинг улғайган сари энг кичик манзараларни ҳам эслар экансан...

"... Мана бу кўчада илк бора қадам ташлаб юрганимда дадам қўлимни ушлаб етаклаганди. Бу ерда катта мажнунтол дарахти бўларди... Кесиб юборишибди" деб хаёлан ўзим билан гаплашиб кетяпман.

Бу эса мактабим, биринчи китобимдан бошлаб кейинги  дарсликларим, синфдош ва мактадошларим, бир-бир кўзларим олдига келади. Ўқувчилик йилларимда эришган ютуқларим, ота-онамнинг қувончи ҳануз кўз ўнгимда. Айниқса, опалик мақомига эришиб, сингилларим ва укамни боғчага, мактабга олиб борганларим...    Олийгоҳда ўқиган давримнинг хотира саҳифалари эса бир дунё.  

Уйимизнинг олдидаги болалар майдончасида болалик давримда ҳамма ўйнаган ўйинларимиз ўртоқларимнинг овози билан эслайман. Айни шу майдончада тўпланиб, дарс қилишларимиз "кино лента"сидай хаёлимда  айланаверади.

Айниқса, ота-онамиз бизни  жуда қўллаган эканлар. Мана бир мисол, кеча дугонам билан эсладик. Мактабнинг юқори синфларида ўқиганимизда 4-5 нафар синфдош қизлар пул йиғиб, дўкондан ул-бул нарса олиб, навбат билан бир-биримизникида турли хил овқат, пишириқларни пиширишни ўрганардик. Албатта, пиширган таомимиздан насиба, деб уйга ҳам олиб келардик. Мана энди тушуняпман бу ота-онамга қанчалар  қувонч олиб келганини...

Хотиралар шу даражада кўпки, ёзсанг алоҳида китоб бўлади. Лекин ёшлик давримизда қанчалар бахтли бўлганимизни  жуда кеч тушунар эканмиз.

Нима учун болаликка қайтгимиз келади? Бу саволнинг жавобини топганга ўхшайман. Тенгдошдошларимиз, яъни боғчадош, синфдош, курсдошларимиз ва маҳалалада бирга ўсган ўртоқларимиз билан узоқлашиб бораётганимиз сабабли уларни соғинганимиз учун болаликка қайтгимиз келади.

Бугунги кунда шаҳримизда қурилаётган иншоотлар ва ободонлаштириш-кўкаламзорлаштириш ишлари бетакрор, гўзал кўринишга ўзгаряпти. Албатта бу яхши. Лекин бизнинг болалигимизда қадам босган кўчаларимиз, ўқиган биноларимизни топа олмай қоляпмиз. Бамисоли ёшлигимизнинг саҳифалари ёпилгандай.

Энг асосийси, оғири бугунги кунда ота-онамизнинг бағрида эмаслигимиз, уларнинг ҳар тонг соғиниб уйғонишимиз экан.

Ирода МАХАТОВА