Миллий Қадрият

Ҳа, дунёда шундай гўзал қўшиқ бор. Уни эшитган қалблар жунбушга келади. Вужудингиз ўртаниб кетади. Хаёлларингиз узоқ-узоқларга кетади, онаизорингиз овози қулоғингизга чалинади. Бу қўшиқ - алла.

Талабалик - олтин даврнинг суруридан маст бўлган, ҳамма нарсага қизиқишим ортган, сўзга талабчанлигим юқори пайтларим эди. Онам билан бувижоним ёнига боргандик.

Бувим жуда сўзамол, гапни чертиб-чертиб гапирадиган, худди Ўзбекойимдек, "кавушим кўчада қолибдими?!" қабилида фикрлаб, ҳар қандай даврага-да киравермайдиган аёллар хилидан эди. Ҳамон юзида виқор акс этиб турган, ҳануз кўркамлигини йўқотмаган бувижонимга мафтунлик билан тикилиб, алла айтиб беришини илтимос қилдим. Бувим кўп ҳам ялинтирмай бироз жим қолди-да, майин овозда куйлай бошлади.

Тол ичидан танлаб олган толи райҳоним мени - алла,

Гул ичидан ҳидлаб олган гули райҳоним мени - алла,

Аллоҳ сенинг умрингни берсин - алла,

Аллоҳ сенинг ризқингни берсин - алла...

Секин-аста алла маҳзунлаша бошлади. Аламли сўзлар тошиб кела бошлади.

Мен сариқ, рангим сариқ,

Сарғайганимни кимлар билур - алла,

Кўз ёшим дарё бўлиб жон берганимни кимлар билур - алла,

Сен чаманнинг гули бўлсанг, мен чаманнинг булбули - алла,

Сен чиройингга ишонсанг, мен Худонинг бир қули - алла...

Мен "Буви, ёзиб олдим, бўлди", демоқчи бўлдим. Онам "Бўлма", деган маънода бош чайқади. Бувим ҳамон алла айтишда давом этарди...

Бувимнинг аллалари юрагимга малҳам бўлди, бу меҳр - аждодларимнинг оғриқли мероси эди. Ўшандан бери англаб етдимки, ҳар бир алла, бу - аёл тақдирининг қўшиқ шаклида акс этиши экан. Алла фақат гўдакни ухлатиш учун айтиладиган қўшиқ эмас, бу - аёл қалбининг тили, фарёди, дуоси, қолаверса, фидойилиги ва сабри экан.

Мен уларни ёзиб олар эканман, ёзганларимни вақтлар ўтиб, қизларим-у набираларимга, албатта ўргатиб қўйишни кўнглимга тугдим. Шу тариқа бу - дунёдаги  энг гўзал қўшиқ асрлар оша авлоддан авлодга  мерос бўлиб ўтиб бораверади.

Холидахон БЕГМАТОВА,

 филолог, логопед.