(19 - СОН)

 (Устоз Турсиной Содиқова хотирасига)

Кўп йил аввал боиси хизмат,

Илм иши шеърга боғланди.

Унутилмас бу дилкаш суҳбат,

Бугун хотирага айланди.

Опа билан учрашмоқ шараф,

Илми уммон эди, сўзи - маржон.

Ўзлигимга бўлдим мушарраф.

Ўгитидан ором топди жон.

"Оҳ бу шеърим ёд олдинг нечун?

Ўз сирин ҳам очилди синглим.

Дилрозимни айтганинг учун,

Овозингдан яйради кўнгил.

Муҳаббат бу - илоҳий неъмат,

Ҳикматига ақил етмайди.

Икки оташ кўнгил - иноят,

Ҳар кимга ҳам насиб этмайди.

Оғир дард - бу, кўтармоқ мушкул,

Оиланга содиқ бўл буткул,

Осуда дил аёл бўлиб қол.

Дардгинангни давосидир вақт,

Ўзинг ёниб, ўчасан ўзинг.

Ҳаётдан топ меҳр ҳам сабот,

Ҳикмат изла, шеър қил дил сўзинг.

Неча йилки шеър ёзмагандим,

Опа бугун дўстман қаламга.

Мен яшашни сиздан ўргандим,

Меҳр керак экан одамга.

Насиҳатгўй жон, опажоним,

Нажот эди сўзингиз жонга.

Сизни йўқотганим армоним,

Ой эдингиз сиз Андижонга.

Яратганнинг ўзи билади,

Кўнамиз-а, бечорамиз-да.

Сўзларингиз дилда қолади,

Сиз яшайсиз хотирамизда".

Фаридахон  ТОШХЎЖАЕВА.