(19 - СОН)

фахрийлар фахримиз

Олтинкўл тумани, Маслаҳат қишлоғидаги Эркин маҳалласида тўқсон тўрт ёшни қоралаган онахон истиқомат қилади. Маҳалла, қишлоқ аҳли Робияхон ая дея ҳурмат-эҳтиром кўрсатадиган онахон умрининг ярим асрдан зиёдини ёш авлод тарбиясига бағишлаган. Тўй-маракаларда ҳамиша бош-қош бўлгани, ёшлардан маслаҳатларини аямагани ҳамда катта-ю, кичикка бирдай хуш муомалада бўлгани боис ҳам ая барчанинг ҳурматини қозонган.

Робияхон аянинг кўп йиллик самарали меҳнатлари ҳукуматимиз томонидан эътиборга олиниб, "Халқ таълими аълочиси", "Маориф фидойиси" нишонлари, "Эл-юрт ҳурмати ордени", "Шуҳрат" медали ва яна қатор мукофотлар билан тақдирланган. Уч нафар фарзанди, 36 нафар набира ҳамда чеваралари даврасида кексалик роҳатини сураётган онахонннинг ҳамон қадди тик, тетик. Сабаби, илк бора 20 ёшида раҳматли умр йўлдоши Солижон отанинг ундови билан велосипед минишни ўрганган ая ҳали ҳануз велосипедда юришни канда қилмайди. Шунданми, ёшликдаги ғайрати бутун вужудидан уфуриб туради. Маҳалла ишида фаол. Ҳозиргача тўй-ҳашамлар, маъракаларга дастурхонни велосипед орқасига боғлайди-да, кетаверади. Қаҳрамонимиз кекса бўлишига қарамасдан ёшлик йилларини кечагидек эслайди.

- Бундан етмиш тўрт йил аввал шу қишлоққа келин бўлиб тушганман. Раҳматли эрим маърифатпарвар, кўнгли тоза, аммо, чўрткесар ва қатъиятли инсон эди. Бирга турмуш кечириб, у кишидан жуда кўп яхшиликлар кўрдим, кўп нарсаларни ўргандим. Айниқса, менга велосипед минишни ўргатгани учун ундан умрим охиригача миннатдорман.

"Велосипед миниш ҳам спортнинг бир тури, соғликка фойдаси катта" деганди чолим раҳматли. Чиндан ҳам кўп юрсам-да чарчамайман. Ҳеч қандай касаллик безовта қилмайди. Дори-уколлардан-ку деярли фойдаланган эмасман. Айрим ёшлардан кўра дадилман. Тани-жоним соғ. Тўғри, бир марта қаттиқ оғриганман. Қишлоқчилик эмасми, мендан бошқа аёллар у пайтларда велосипед миниш-масди. Ўғилларим катта бўлгач, "ая, велосипедда юришингиздан маҳалладошлар олдида истиҳола қиляпмиз. Илтимос, бизни ноқулай аҳволга солманг"  дейишиб, велосипедимни қисмларга ажратиб яшириб қўйишган. Севимли машғулотимдан ажралгач, бир-икки ойдан сўнг бетобланиб, ётиб қолдим. Ҳолатимни тушунган ўғилларим узр сўрашиб, яна велосипедимни қайтадан тиклаб беришган. Шундан буён бирор ерим оғриганини эслай олмайман.

Ҳа, аяда ўзига хос фидоийлик, жонсараклик бор. Айни шижоатга тўлган, лиммо-лим ёшлик чоғида мактабда иш бошлаган кезлари Иккинчи жаҳон уруши бошланиб қолди. Уруш захматлари кўплар қатори Робия онани ҳам четлаб ўтмади. Фронт ортида меҳнат қилиб халққа маърифат тарқатди. Оғир, суронли йилларда метин иродаси билан зиммасига катта масъулият юкини олди. Оила аъзоларига уй, дала ишларида ёрдам бераётган болаларга имконият ва вақтини топиб сабоқ берди.

- У дамларни эсласам юрагим орқага тортиб кетади, - дейди Робияхон момо. - Қорнимиз нонга тўймаган. Бир бурда нон учун эртадан-кечгача тинмай ишлардик, кўпинча оч қолардик. Биз кўрган қийинчиликларни ёшлар, келгуси авлод асло кўрмасин. Бугунги тинч, фаровон ҳаётимизга шукрона келтирайлик, диёримиз осудалигига асло кўз тегмасин.

Робияхон Имяминова хонадонига нафақат собиқ ўқувчилари, балки бутун маҳалла аҳли тез-тез келиб, аянинг ўгитларини тинглашади. У билан суҳбатлашиб, ибратли ҳаётидан ўзларига сабоқ олишади.

Ҳасанбой ТУРFУНОВ,

Олтинкўл тумани.