(42- сон, 2016 й. Хотира мангудир)

Шу кунларда кўнглим алланечук ғамгин. Одатдагидек эрталаб ишга отландим. Мактабга етай деганимда, бир болакай келиб қўлимга хат тутқазиб кетди. Ишга бордиму, сабрим чидамай, уни ўқишга тутиндим: "Марсия ёзгандим, илтимос, бир кўриб берсангиз..."

Хат эгаси - оддий қишлоқ аёли - Ёрқиной опа Холбоеванинг ҳовлисига кириб борганимда, набиралар қуршовидаги онахон самимий кутиб олди. Бир пиёла чой устида шеърни кўзларида ёш билан ўқиб берди. Фарзандлари, набиралари билан бирга тўлқинланиб тингладим.

Юртбошимиз амалга оширган хайрли ва улкан ишлар ҳеч кимни бефарқ қолдирмайди. Ҳатто, маҳалламизга кўрк бўлиб турган мактаб ҳам уларнинг доимо барҳаёт эканидан дарак беради. Марсияни тинглаб,   халқимиз шундай маънавиятли халқ эканидан фахрланиб кетдим. Камтар, камсуқум бу аёл ўзининг шоир бўлмаса ҳам, чуқур қайғу билан ушбу мисраларни битганини минг хижолатчилик билан айтди. Билдимки, бу айрилиқ ҳеч бир юртдошимизни бефарқ қолдирмабди, ҳамманинг қалбига бирдек алам, изтироб оловини солибди.

Қуйида онахон қалб битикларидан айрим мисраларни келтираман:

Дунёларни титратган, юракларни йиғлатган,

Бу айрилиқ видонинг қўллари бунча узун?

Ўзбек элин оламга машҳуру жаҳон этган,

Халқ отаси, ғамхўри - Ислом ота йўқ бугун.

Кексаларни эъзозлаб, дуо олган зот эди,

Оналар, болаларга меҳр берган ардоқлаб.

Юртга, элга лоқайдлик сизнинг учун ёт эди,

Яшагаймиз сиздайин халққнинг ишончин оқлаб.

Анжоннинг "Чўнтак"ида ош ейиш армон бўлди,

Лафзингизни маҳшарга олиб кетдингиз, ота.

Фотиҳангиз қилганча юраклар ғамга тўлди,

Нурли манзил - жаннатга энди етдингиз, ота...

Тўлқинжон АБАНОВ,

Хўжаобод туманидаги 15- умумтаълим мактаби ўқитувчиси.