Муносабат

Бир хонадонга меҳмонга бордик. У оила кўп қаватли уйлардан бирида яшар эди. Меҳмондорчилик айни қизиган пайтда балкон тарафдан онанинг дарғазаб овози эшитилди:

- Башаранг қурғур, бузиб ташла дедим!

- Йўқ. Йўқ дедимми, йўқ! - бу боланинг овози эди.

- Уйга пат-хаслари учиб кираяпти, бузиб ташла!

Ҳайрон бўлдик. Мен аста она-боланинг олдига чиқдим.

- Нима гап?

- Кўрмайсизми, дераза ортидаги сим тўрга мусича ўлгур ин қуриб олибди. Манави бўлса, уни пойлагани-пойлаган.

- Ахир мушук еб кетиши мумкин болаларини, ая. - Етти-саккиз ёшлардаги боланинг кўзларида ёш айланарди. Тухум босиб ётган она мусича ҳам унга мўлтиллаб қараб турарди.

- Э, еса еб кетавермайдими!

- Қўйинг, бола тўғри айтаяпти. Полапонини очиб чиқсин, учирма қилсин, кейин бузиб ташлайверасиз. Болангизнинг жониворга раҳми келаяпти, ахир, - дугонамни ҳовуридан туширишга уриндим.

Йўқ, унга тушунтириб бўлмади. Жавраганича ўз ишига андармон бўлиб кетди. Бола эса ҳамон мусичага термулиб ўтирарди…

Унинг шу ҳолатини анча вақтгача унутолмадим. Қалбида меҳрибонлик, раҳм-шавқат уруғлари эндигина ниш уриб чиқаётган гўдакни онанинг дарғазаблиги тошбағир инсонга айлантириб қўймасайди, деган хавотир ўтди дилимдан.

Аёлнинг ҳаракатларини ҳеч нарса билан оқлаб бўлмайди. Чунки у ўғлининг мурғак онгидаги тўғри тасаввурни, яъни, барча жонзотларга меҳр бериш кераклиги ҳақидаги тушунчани қоралади. Ахир биз катталар болаларга раҳмдилликни, меҳр-шафқат ва бошқа эзгу туйғуларни ўргатмасак ким ўргатади? 

Нодирахон ЭРАЛИЕВА,

 Балиқчи туманидаги 41-умумтаълим мактаби ўқитувчиси.