(32-сон) Кечинма

Ёз. Саратон. Кўча қиздирмоқда. У билан бугун яна учрашамиз. Гарчи офтоб танамни қиздириб кул қилса ҳам мен уни мана шу кўприк устида кутиб тураман. У бугун келиши керак. Ахир ваъда берган. У мени ҳеч куттирмасди. Негадир бугун шундай бўлиб қолди. Балки муҳим иши чиқиб қолгандир. Ҳеч- қиси йўқ келганимга ярим соат ҳам бўлмади ҳали.

 Юрагим эса хавотир ва хадикда. Ўзимни чалғитиш учун анҳорда роҳат қилиб чўмилаётган болаларга қарайман. Улар бирам хушчақчақ. Ёзги таътил уларга бир олам завқ улашган. Ана ёнимдан севишган икки ёш бир-бирларидан кўз узмай, ширин суҳбат қуриб ўтиб кетишмоқда. Уларга ҳавасим келади. Дийдор қандай лаззатбахш туйғу. Мен ҳам унинг дийдорига ошиқиб келдим-у, аммо ундан ҳалигача дарак йўқ. Қўнғироқ қилсаммикан... Йўқ. Яхшиси сабр қиламан. Қўлимдаги соатни ечиб, сумкамга солиб қўйдим. Токи у келмаган дақиқалар юрагимга яна ғулув солмасин.

Атрофдагиларни кузатишда давом этаман. Шу тариқа билмадим яна қанча вақт ўтди. Шошилиб соатни олдимда унга қарадим. Учрашув вақтидан икки соат ўтиб кетибди. У келмади. Ортимга қайриламан. Кўприкдан тушиб, йўлак четига ўтиб оламан. Томчиларимни яширишга улгурмай, қўл телефоним жиринглайди. Нотаниш рақам. Гўшакни қулоғимга тутаман. У ёқдан қадрдон овоз эшитилади:

-      Илтимос, орқангга қара...  

Комила ЖАЛОЛОВА