(31-сон) қатра

Дадам бобом тўғрисида бир ҳикматли ҳикояни сўзлаб берди. Дадамнинг ўспиринлик пайтлари экан. Ўша вақтда бобом ҳам ёш, тетик, жуда меҳнаткаш экан. У киши урушда қатнашиб, ногирон бўлиб қайтибди. Шунга қарамай кеча-ю кундуз тиним билмас, оиласини боқиш учун эрта тонгдан кун қорайгунча ишлашдан тўхтамас экан. Кунлар кетидан кунлар ўтаверибди.

Бир куни бобомнинг онаси дунёдан ўтибди. Маросимлар ўтгач, бобом ишга эл қатори бориб, вақтида уйга қайтадиган бўлибди. Шунда ундан сўрашибди: илгари ишга барвақт бориб, кеч қайтардингиз, энди эса ҳамма қатори бориб, қайтадиган бўлиб қолдингиз. Бунинг сабаби нима?

Бобом бироз жим қолиб, сўнгра чуқур хўрсиниб, жавоб берибди:

- Онам ҳаётлигида қай маҳалда, қаерда юрмайин ҳеч нарсадан хавотир олмас эдим, чунки уйимнинг фариштаси бор эди, онажоним эрта-ю кеч мени дуо қилиб ўтирарди. Фарзандларим, хонадоним унинг қарамоғида эди, кўнглим хотиржам юрарди. Онамнинг дуоси мени ҳар қандай балолардан, хатардан сақларди. Энди эса менинг дуогўйим - онам йўқ. Хонадонимнинг, фарзандларимнинг тинчлигидан ховотир олиб, уйимга тезроқ келишга шошиламан.

Дурдона ШАРАФИДДИНОВА