(31-сон) Дил туFёни

Қалбимизга бирор озор етса, таскин ва малҳам излаймиз. Бу таскин ва малҳамни одамларнинг сўзларидан, кўзларидан тополмаймиз. Ҳатто, яқинларимиз ҳам бундай аламли лаҳзаларда кўнглимизни кўтара олмайди. Шунда Тангрига илтижо қиламиз. Яратган кўнглимизга хотиржамлик ато этишини ният қиламиз. Ҳаёт мўъжизасини қарангки, яратган гўё табиат орқали кўнглимизга малҳам беради.

Атрофга мусаффолик бахш этиб, ёмғир ёғади. Гўё таскин, меҳр-муҳаббат ёмғири. Бутун борлиқ узра ёғаётган бу майда томчилар гўё хаста юракларга дармон, қуруқшаб қолган ерларга, қовжираётган гулларга, майсаларга,  дарахтларга ва юракларга умид бағишлайди.

Ёмғирлар кўнгилдан дардларни ҳайдайди, атроф ва оламнинг чангини ювиб ташлайди. Шундан сўнг улар ҳудди янги туғилган чақалоқдек беғубор ва тоза бўлиб қолади. Сукунатга чўмган борлиқ ёмғирнинг қўшиғига қулоқ тутади. Бундан эса қалблар ором олиб, дил оғриқлари буткул унут бўлади.

Шу боис ҳам мен ёмғирни яхши кўраман. Ёмғирлар табиат ғуборларини кетказганидек, кўнгил ғуборларини ҳам кетказади, оғриқли қалбларга малҳам бўлади.

Ойшабону АБДУҲАЛИЛОВА,

Андижон шаҳридаги 13- умумтаълим

мактаби ўқувчиси.