(27-сон) ҚАТРА

Стол устида чинни гулдон. Уй бекаси шу хонадонга келин бўлиб тушганида уни ардоқли буюмлари қаторида ўзи билан бирга олиб келганди. Гулдонни унга турмушга чиқишидан аввал ҳамкасблари туғилган кунида совға қилишган. Гулдон у учун жуда қадрли. Орадан анча йиллар ўтди. Яхши-ёмон кунларида соҳибасига ҳамроҳ бўлди. Энг эътиборлиси, унда турфа гуллар яшнади.

Хонадон аъзоларининг туғилган кун ва яхши дамларида келтирилган гулларини ўз бағрига олди. Гуллар қанчадан-қанча кўзларни қувнатди, завқ бағишлади.

Гулдонга жойланган ҳамма гуллар бирдек яшнаб кетарди. Уй бекаси ҳовлидаги райҳонлардан беш-олти шохчани узиб, унга келтириб жойлаганда, хона ичра таралган муаттар бўйдан дилларнинг яйраши, кўнгилларнинг оромини кўриб хурсанд бўлиб кетарди.

Гулдон ўз вазифасини беминнат, тўла-тўкис адо этарди. Ҳатто атиргулнинг тиканлари бағрини тирнаса-да, шод бўларди. Унинг ҳаёти шу тарзда давом этаётган эди. Не бўлди-ю… хонадон эгалари тортишиб қолишди. Шунда хонадон соҳибининг жаҳли чиқиб, стол устидаги гулдонни шартта олди-ю улоқтирди. Гулдон синди. Ҳар томонга сочилган парчалар, гўё ўз соҳибасига қараб зорланди, ингранди. Бундан беканинг кўнгил шишаси ҳам синди, юрагидан нимадир чирт этиб узилди…

Ойлар ўтди. Уйда базм. Яқинлар йиғилишган. Кимдир совға билан бирга бир даста гул олиб келибди. Бир-биридан чиройли гуллар. Бека уларни қўлга оларкан, кўзлари беихтиёр ўша гулдонни излади. Турмуш ўртоғи буни сезди, ўшанда жаҳл устида қилган ишидан, жоҳилликка берилганидан пушаймон бўлди. Аммо синган гулдонни энди ҳеч қачон тиклаб бўлмайди!

Умида ЭЛБЕКОВА