(26- сон) қатра

Аёл ён дафтарчасининг биринчи саҳифасида турадиган бир рақамни ҳаяжон билан санади. Рақамга қараб ичида ўйлади:

- Қайтдимикан, ҳали ҳам мени яҳши кўрармикан? Унинг ҳам мен каби овозимни эшитгиси келармикан? Қўнғироқ қилсам, бирор ресторанга таклиф қилсачи? Йўқ, унинг пули кўп эмас, менимча қаҳвахонага оборади. Борсамми, бормасамми? Яна санчқи билан пичоқни қайси қўлда ушлашни билмай уялтириб қўйсам-чи? Йўғ-э, бу сафар уялтирмасман. Бу сафар салат ҳам буюрмайман. Қанақа ейишни билмай жаҳлини чиқариб қўйишим мумкин? Ҳа, мени кўриб хурсанд бўлармикан, кетаётганда тишимни ювиб мушк анбар суриш ҳам ёдимдан чиқмаслиги керак. Чунки унга мушк анбарнинг ҳиди ёқади. Майли нима бўлса бўлар унга телефон қиламан.

Рақамидан адашмаслик учун синчиклаб терди. Адашишдан қўрқиб яна текширди. Гўшакдан жавоб бўлгунча минг ҳаяжон билан турди. Аёл гўшакдаги овоздан сўнг кўп хижолат билан гап бошлади:

- Болам, бугун сени кўргани бораман. Вақтинг борми?

Фотима ХОЛБОЗОРОВА