(25- сон)

Эрталаб уйғонганимда ҳар доим у ҳовли супураётган бўлади. Бугун ҳам ҳар кунгидек ҳовлида супургининг овози эшитиларди. Бунча сахарлаб туриб олмаса? Ўйланиб қолдим. Нозимага севиб уйланмаганман. Унда нимагадир кўнглим йўқ. Феруза бошқача эди-да. Насиб этмаган экан, онам унга уйланишимга рози бўлмадилар. Лекин хаёлларим барибир Ферузага кетаверади.

Ишдан бўшаб қолсам, Ферузанинг  ўқиши  олдига  бораман. Узоқдан унга  тикиламан,  нақадар гўзал қиз. Лекин афсус,ёнига бора олмайман. Хаёлларимни бўлиб соат олти бўлганини огоҳлантириб, жиринглайди. Эринибгина тураман. У ҳалиям ҳовлида куймаланиб юрибди. Унга норози қараб қўйдим. Эшик олдида ҳар доимгидек иссиқ сув тайёр. Ювиниб олиб, ошхонага кирдим. Стол устида нонушта ҳам тайёрланган. Нозима югуриб келганча, жилмайиб чой куйиб берди. Қовоғимни уйганча чой ичдим. Жуда мазали бўлса ҳам ширинликдан озгина едим. "Мазали бўлибдими?" сўрайди у. "Яхши" қўлимни оппоқ сочиққа артиб туриб кетдим. Кўйлак, шимларим аллақачон дазмоллаб қўйилган. Галстукни кўтариб югуриб келади. "Ўзим боғлаб қўяман" "Йўқ ўзим" бепарво жавоб бераман.

Феруза бўлганда қандай бахтли инсон бўлардим. Яна онамдан ўзимча ҳафа бўламан. Феруза ҳақида ўйласам Нозима кўзимга ёмон кўриниб кетади.

Нозима ҳар доим табассум билан ишга кузатиб қолади. Кўнглимда ғашлик тарқамаган, университет олдида машинамни тўхтатиб, қараб қолдим. Феруза оппоқ, ўзига жуда ярашган либосда охиста юриб келмоқда. Олдига тушиб бирор-бир сўз айта олмайман. Бўлмаса ёмон кайфиятда ишга йўл оламан.

Иш пайтида Нозима телефон қилди. "Уйга бориб келсам майлими, онамнинг тоблари йўқ экан". "Ҳайрият-ей", дейман ичимда, "Ҳа, майли бора қол" дедим овозимни баландлатиб. "Шу кунларда ёлғиз қолгим келиб турганди. Ишдан сўнг кеч уйга бордим. Хонамга кирдим, бирам совуқ, ошхонага ўтаман қозонда овқат бор-у лекин совиб қолган. Гугуртни қидира бошлайман. Қаерда туради бу лаънати? Қўшиқ хиргойи қилиб, овқатни исита бошлайман, шу пайт телефон   жиринглаб қолди. Яқин дўстим экан анча гаплашдик. Ошхонадан ғалати ҳид кела бошлади. Югуриб чиқсам, овқат куйиб ётибди.  Начора қорним оч ухладим.

Эрталаб ҳар дойимгидек соат олтида туриб ҳовлига чиқаман, куз фасли бўлгани учун дарахтлар барг тўкиб атрофни бефайз қилиб турибди. Хижил кайфиятда ювинмоқчи эдим сув йўқ! Муздек бўлсаям  майли эди. Хотиним қачон сувни иситиб улгирар экан, шу хаёлимга келди. Очиғи, эрталабдан барча ишларга улгирадиган хотинимга ачиниш ҳисси қалбимни чўлғаб олди. Чой қўйдим, ошхона ҳам тартибсиз эди. Эрталабда иссиққина бир нима егим келиб, тухум қовурдим. Лекин нимагадир Нозима тайёрлаб берганидай мазали эмас, дамлаган чойим ҳам ғалатироқ. Шу пайт қўй-молларга қараш кераклиги эсимга тушди. Нозима келин бўлиб тушгандан бери бу ишларни бирор бир иддаосиз бажарарди.

Томга чиқиб хашак тушириб, уларнинг олдига ташладим. Шошилганча кийиниб, ишга отландим. Ҳамма негадир менга ғалати қарагандай туйиларди. Ҳайрон бўлиб ойнага қарадим кўйлакларим ғижим эди.

Ишдан сўнг хоҳламайгина уйга бордим, очиғи тартибсизликларни кўргим келмасди. Уйга борсам эшик очиқ. Нозима келибди шекилли. Шошилиб кираман ҳовли топ-тоза, ошхонада бир нима пишираяпти. Хурсанд бўлиб кетдим. Аста бориб сўрашдим.

...Қанчалар гумроҳман, ёнимдаги фариштани сезмай юрган эканман!

Фаррух АБДУЛЛАЕВ