(24 - сон) турмуш чорраҳаларида

Талабалик йилларим эди. Ўқишдан уйга қайтаётган эдим. Кун қизигандан қизирди. Шоҳбекат ҳар кунгидан-да, одамлар билан гавжум, сабаби бугун якшанба. Асосан, аёллар оғир сумкаларни кўтариб юришар, кўнгиллари тўлгунича қилган ҳаридлари гўё бу юкларининг оғирлигини сездирмагандай эди.

Эҳ аёллар-аёллар, дунёнинг бор шодлигию аламлари сизнинг сумкангизга жойлашиб олганми дейман. Ёнма-ён ўриндиғдаги ҳамроҳимнинг сумкасини жойлашишига ёрдамлашдим. Ҳа, сумкаси ҳақиқатдан ҳам анчагина оғир экан.

У раҳмат айтиб,  самимий жилмайди. "Шукур" дея ёнимга жойлашди.

Шу пайт ҳайдовчи йўловчиларга яна бир карра огоҳлантириш берди.

Бу овоз шунчалик таниш бўлиб кетганки, доим ўқишга қатнайдиган баъзи талабалар бир-бирларига унинг сўзларини айтишиб кулишарди.

"Паспортингизни, шахсингизни тасдиқловчи ҳужжатингизни олишни унутманг. Йўлда постдан ўтамиз!"

Автобус оғиргина жойидан қўзғалиб, йўлга тушди.

 Очиқ ойналардан кираётган майин шаббода, машина ичидаги иссиқ ҳароратни бироз мўътадиллаштирди. Радио орқали янграётган ажойиб мусиқани   тинглаб, ширин хаёллар оғушида борар эканман, қандайдир илҳом парилари мени ўз қуршовига олгандай эди гўё.

"Марҳаматга қиз узатган эдим, набиралик бўлдим. Ўғил кўрди, қизим ўғил кўрди!"

Ёнимдаги аёлнинг шодлигига шерик бўлиб, уни табрикладим.

"Муборак бўлсин, умри, ризқ-насибаси билан берган бўлсин!"

Суҳбатдошим йўл бўйи ўғли йўқлигини, уч қизни вояга етгазиб, муносиб жойларга узатганини гапириб кетди. 

- Сиздайларни "Жаннати"дейишади, онажон, - дейман кўнглини кўтариш учун.

Биз постга келиб қолганимизни, паспортларимизни тайёрлаб туришимизни ҳайдовчи яна бир бор эслатди.

Ниҳоят, текширув навбати бизга етиб келди. Очиқ турган эшикдан чиқиб келган бўйдоргина аскар йигит салом бериб,  синчковлик билан паспортларни текшира бошлади.

Ўз ҳужжатини кўрсатиб бўлган ҳамроҳим сумкасини ковлай бошлади.

Мен ажабланганча уни кузатиб турардим. Ўз ишини тугатиб, автобусдан тушмоқчи бўлиб турган йигитни бир дақиқа тўхташини сўраган ёнимдаги онахоннинг овози ҳаммани ҳайратлантириб, ўзига қаратди.

Айниқса, ҳайдовчининг капалаги учиб кетди. Сергаклик билан қараган аскар йигитга қўлидаги оппоқ дуррани узатар экан, онахон шундай деди:

- Болажоним, мана бу сомсаларни ўз қўлларим билан ёпганман, ўртоқларинг билан енглар. Дуо қилинглар, янги туғилган набирам улғайганда сизлардай аскар бўлсин.

Кўзлари ифтихор билан самимий кулиб турган аскар, сомсаларни олар экан, соддадил онахонга:

 - Раҳмат, онажон, ниятингиз улуғ экан, набирангиз албатта, аскар бўлади. Сиз ҳам бизни дуо қилинг, хизматимизни чиройли ўташлик насиб этсин, деди.

Она қўлларини юзига яқинлаштириб, "Азиз болажонларим, иллоё бўй-бастингизга кўз тегмасин, тану жонингиз соғ, бошингиз омон бўлсин, юртимиз тинч, юртбошимиз омон бўлсин", дея узундан узоқ дуо қилди. Онахоннинг истарали, нурли сиймоси қалбимга бир умрга муҳрланиб қолди.

... Орадан йигирма йиллар ўтди. Ҳаёт тасодифини қарангки, туман марказидаги  боғ ичига қўйилган ўриндиғда ўша онахон бир аёл билан суҳбатлашиб ўтирар эди.  Бир кўришда талабалик давримдаги ўша воқеани эсладим.

... Кун исигандан исирди. Онахон ва аёл билан сўрашиб, уларнинг ёнига ўтирдим. Бироз суҳбатлашгач, онахонга ўша воқеани эслатдим. Онахон ҳам қийналмай ўша воқеани эслади. Билганим шу бўлдики, онанинг чин дилдан қилган нияти, дуоси албатта, ижобат бўларкан. Бугун унинг набираси ҳарбий билим юртида ўқиётган экан.

Саида ЗИЁ