(24 - сон) Дил туFёни

Бу йўлнинг боши ёдимда йўқ. Аммо йўлга тушганим аниқ. Йўл четидаги анвойи гулларни термоқчи бўлдим, узма сўлиб қолади, дейишди.

Мурғак, аммо важоҳати дунёни тутадиган вужудимни кўтаришдан фахрланаётган жажжи оёқларим, остона ҳатлашга улгурмай фурсат билан қувлашмачоқ ўйнай бошлайди. "Ҳали сенга эрта" дедилар. Қувончдан бошқа нарсани англамайдиган қорачиғимга ҳамма нарса сукунатдек туюлди. У ўз уммонининг сатҳига чиқмоқчи бўлди. Аммо бу уммоннинг сатҳида унга жой йўқ эканлигини айтдилар.

Ўша важоҳатли вужудимни ўз измига солаётган, яна унинг бағрига яширинган юракчи... У муҳаббат бўстони сари илдам қадамлар ташлади. Ҳеч ким йўлини тўсмади. Энг чуқур    жойига экиб қўйилган орзу гулларини юлиб олишди. Ҳеч ким сўлиб қолиши ҳақида ўйламади, ҳеч ким бу бўстонга киришинга ҳали эрта демади.

Эй, юрак, сен шундай кучлисан-ки, ҳеч ким йўлингни тўса олмади. Вужудимни аро йўлларда қолдирганинг эса бу энг ожиз эканлигингдан даракдир. 

Наима ТУРДИЕВА, Андижон тумани.