(24 - сон) қатра

Эҳ, ёмғир-а! Шу топда ҳам ёғадими? Аксига олиб юпун  кийиниб чиқибди. Ижара уйга етгунча, роса ивиб кетадиган бўлди.

Қиз кўчада шошиб кетаркан, устози Насиба опанинг уйи яқинлигини эслади. Ёмғир тингунча ўша ерга борса-чи? Баҳонада кўриб келади, анчадан буён факультетга келмай қўйганди. Шошилганича қўлидаги сумкасини бошига пана қилиб югуриб кетди. Эшик қўнғироғини аста босди. Ичкаридан "Ким?" деган сас эшитилди. Бир дақиқага иккиланди, қайтиб кетсамми, деган ўй яшиндек чақнади миясида. Лекин совуқ баданини жунжиктирар, тезроқ исиниш майли устунлик қиларди.

"Устоз, бу мен, Гулнозаман". "Ширқ" этиб очилган эшикдан кўзлари шишинқираган, юзи сарғайган аёл - устози кўринди. Аввалига таний олмади. Сўнг устозининг бошига тушган мусибатнинг нечоғли оғирлигини туйди. Ичкарида синиққина суҳбат бошланди. Қизгина нима дейишини билмас, бир онанинг дардларини тинглаб музтар бўлиб ўтирарди. "Қандай аёл эди-я?! Бутун факультет соясига салом берарди. Майиздеккина бўлиб қолибди-ку?!"

Шу пайт кўз олдига онаси келди. Қишлоғидан келаётганда рўмолининг учини тишлаб, кўзларига келган ёшни зўр-базўр тийиб хайрлашганди онаизори. "Она она экан-да..." кўз олдига келтирди-ю, бир нима эсига лоп этиб тушди. Устозига дилидаги барча хамдардликни билдириб, хайрлашди-да,  лифтни ҳам кутмай югуриб туша кетди. Бирдан тўхтади, сумкасидан телефонини олиб, шошганча рақамларни тера бошлади. Узун-узун чақирувдан сўнг нариги томондан овоз эшитилди. Қизнинг нафаси тиқилиб, тутила-тутила гапирарди. "Ало, ало... Онажон... онажон, сизни яхши кўраман!" 

Шоҳиста НИЁЗМУҲАМММАД