(21-сон) кечинма

Ҳар йили баҳорда ҳовлимизда оқ, пушти ва қизил атиргуллар бирам нафис бўлиб очиладики, улардан таралаётган муаттар ҳид кўнглимизни яшнатади.

Биз бу гуллар ҳар баҳор яна қайта ғунча тугиши учун уларни кузнинг охирги кунларига бориб ортиқча шохларини кесамиз,  томирини тупроқ билан кўмиб қўямиз. Шунинг билан баҳорда атиргул новдалари қайта униб чиқади. Ўзгача ҳусн ва тароват билан турган бу гуллар бизга бувижоним Қумрихон аяни эслатиб туради. Чунки бу атиргулларни бувижоним ўз қўллари билан ҳовлига ўтқазганлар. Улар  хушбўй, анвойи атиргулларни жуда яхши кўрардилар.

Ҳовлимизга ким келмасин, мана шу гуллар уларнинг эътиборини тортиб, ўзига маҳлиё қилади. Бу гал бувижоним 33 йил фаолият кўрсатган таълим муассасаси ходимлари, яъни ҳамкасб ва шогирдлари бизни йўқлаб келишибди. Уларни меҳмонхонамизга таклиф қиларканмиз, барчанинг нигоҳлари ариқ ёқасида тизилишиб турган атиргулларга қаратилган эди. Мен уларни бувим экканликларини, бизларга ёдгорлик бўлиб қолганлигини гапириб бердим.

Меҳмонлар қайтишаётиб, атиргуллардан узиб беришимизни сўрашди.  Уларнинг қўлларига гулларни тутқазарканман, гўё бувимнинг нурли чеҳраси кўз олдимда намоён бўлди...

Хуршида ТУРFУНБОЕВА,

Жалақудуқ туманидаги 30-умумтаълим мактаби ўқувчиси.