(19 - СОН)

ҳаёт – мўъжиза

Эрта баҳор. Айвонимиз пештоқида бир жуфт қалдирғоч келиб айланди. Ин қуриш учун қулай жой қидириб, роса безовта бўлишди. Охири пештоқнинг бир ерини маъқул кўришди шекилли, ўша кундан бошлаб икковлон ҳудди одамлар сингари астойдил "иморат" қуришни бошлади.

Уларнинг ишига жуда ҳам қизиқиб, синчковлик билан ҳар куни кузатдим. Ариқ бўйларидан ёки ёмғирдан кейин ҳосил бўлган кўлмакчалар ёнидан ўша "иморат" деворига мос келадиган лойлардан топиб, уни тумшуқлари билан юмалоқлаб, пишитиб, яна тумшуғида кўтариб келиб, моҳирлик билан деворга ёпиштиришади.

Қойил қолса бўладиган жойи шундаки, девор мустаҳкам чиқиши учун бўлса керак, ҳар бир қатор лой терилгандан кейин албатта, қатор орасига чўплар жойлаштириб чиқишди. Бу чўплар мустаҳкамлик вазифасини бажарса керак.

Тез орада ин қуриб, тухум қўйишга ҳам улгуришди. Орадан бироз вақт ўтгач, полапонлар ҳам    дунёга келди. Ана энди ҳаёт янада қизиди. Икки қалдирғоч навбатма-навбат емиш келтиришарди. Бири учиб кетса, иккинчиси полапонларини бегона жониворлардан, мушуклардан ҳимоялаш учун навбатчиликда зийрак туриб, соқ-чилик қилади. Парвоздагиси эса, ҳар хил ҳашаротларни тутиб келтиради. Полапонлар сони тўртта экан. Озуқа етиб келиши билан тўртовлон бараварига оғзини катта очиб чирқирашади.

Не ажабки, озуқа беришда қатъий қоидага биноан  полапонларга навбати билан овқат берилади. Бирор марта адашиб бир оғизга икки марта луқма ташланмайди. Полапонларни учирма қилмагунча улар на ҳаловат, на тиним билди. Болаларини учишга ўргатишда ҳам моҳир мураббийлар сингари ўта меҳрибонлик кўрсатишди. Шу қисқа вақтда бу жонсарак жониворларнинг бажарган режали ва пухта ишларига офарин дейишдан, ҳаётнинг мўъжизакорлигига қойил қолишдан ўзга чора тополмадим.

Дурдона

ШАРАФИДДИНОВА