(18-сон)

Ижод аҳли орасида "Чинакам шоирнинг қалбида аллақандай соҳир қуш доимо сайраб туради" деган гап юради. Агар шу гап тўғри бўлса, менинг назаримда ўша қуш айнан халқимизнинг севимли шоири, марҳум Муҳаммад Юсуфнинг юрагида ошиён қурган. Шоирнинг маъсум чеҳраси ҳамиша латиф бир куйни хониш қилгандай эди.

Унинг ҳар бир шеърида ўзгача оҳанграболик, кўнгилга яқин латифлик бор эди гўё. Балки шу боис ҳам шоир қисқа умри давомида адабиёт салтанатида ўзига мустаҳкам бино қура олган ижодкор бўлди.

Шоир ўзининг "Таниш тераклар"(1985), '"Булбулга бир гапим бор"(1987), "Илтижо"(1988), "Уйқудаги қиз'' (1989), "Ҳалима энам аллари"(1989), "Ишқ кемаси''(1990), "Кўнглимда бир ёр"(1990), "Бевафо кўп экан"(1991), "Ёлғончи ёр", "Эрка      кийик" (1992) номли шеърий тўпламлари, шунингдек, "Қора қуёш", "Осмоннинг охири", "Эй дил", "Кўҳна қудуқ", "Темирлар нидоси" сингари достонлари билан эларо машҳур бўлди. Айниқса, "Кумуш", "Кокилингни ким кесди", "Алдов", "Туркман қизи", "Юр муҳаббат кетдик бу ердан", "Ватаним", "Халқ бўл, элим", "Ўзбекмомо", "Тилак", "Мадҳия", "Дунё", "Меҳр қолур, муҳаббат қолур'' номли шеърлари содда ва равон ўқилиши, жозибадорлиги билан кўплаб шеърият мухлислари кўнглидан мустаҳкам жой олган.

Адабиётда, шеъриятда Ватан ҳақида жуда кўп ёзилган, бироқ ёзмоқ билан ёзмоқнинг фарқи бор. Муҳаммад Юсуф ўз элини, халқини, Ватанини беғараз, сидқидилдан севади, муҳаббатини, ҳурматини самимийлик билан изҳор этади. Ана шу буюк севги ва ҳурматни қуйидаги гўзал мисраларда акс эттиради:

Унутманг, бу қўҳна чархифалакда,

Ватандан бошқаси ҳаммаси майда.

Кўнгилда орзудек осмон мусаффо,

Тупроқ тинч бўлмаса, муҳаббат қайда!...

Шоирнинг ҳар бири шеъри элнинг олқишига сазовор бўла олди. Чунки унинг шеърлари халқ кўнгилга яқин бўлиш билан бирга, тили содда ва равон, ҳамма учун бирдек тушунарлидир. Яна шоир Ватан учун жонини фидо қилган аждодларини ҳамиша ёд айлаган, уларга бўлган чексиз ҳурматини баён этган:

Ўпинг, кўзингизга суринг тупроғин,

Ҳар сўзин муқаддас дуодек билинг.

Қаданг, юракларга миллат байроғин,

Ватанни Нажмиддин Кубродек севинг.

Ноёб, бетакрор истеъдод ва юксак инсоний фазилатлар эгаси бўлган Муҳаммад Юсуф ижоди давлатимиз томонидан муносиб баҳоланди. У "Ўзбекистон халқ шоири" унвонига сазовор бўлди. Қисқа ҳаёти давомида ўзидан гўзал ва мазмунли ижодий мерос қолдирди.

Чирой очсин дардкаш менинг элим ҳам,

Содда дил, заҳматкаш менинг элим ҳам.

Элат эмас, миллат бўлсин бирлашиб,

Дунёда меҳнаткаш менинг элим ҳам.

Янги аср, кел, менга бер қўл энди,

Бирдамлиг-у бирлик асри бўл энди.

Хуршида РЕЖЖАББОЕВА,

Андижон шаҳридаги

2- умумтаълим мактабининг она тили

ва адабиёт фани ўқитувчиси.