(18-сон)

26 апрель - Ўзбекистон халқ шоири Муҳаммад Юсуф таваллуд топган кун

Ўзбекистон Халқ шоири Муҳаммад Юсуф ижоди, шеърлари - баҳор ҳавосидай майин, гуллар ифоридай ёқимли, шаррос қуювчи ёмғирлардек фарахбахш. Шоирнинг шеърларини ўқир эканмиз, биз илғамаган табиат ҳодисаларидан чиройли образлар яратишига гувоҳ бўламиз.

Муҳаббатим, қайдасан қалб ардоғим,

Жайронкўзим қирларда қолган оҳум.

Қўлим тегмай тўкилган қизғалдоғим,

Энди сени излаб қайдан топарман?..

Шоир қирлар маликаси - қизғалдоқни ўз қалбидаги маликасига менгзайди. Дарҳақиқат, шоир шеъриятида қадрият масаласи асосий ўринни эгаллайди. Унинг сатрларидан қадимий қадриятларимиз руҳи, момо ва боболаримиз овозлари келиб тургандай бўлади.

Fирот минган Гўрўғли,

Бобом қани, айтинглар.

Қўнғиротлик Алпомиш,

Оғам қани, айтинглар...

...Кокиллари ер ўпган,

Саман қани, айтинглар?

Куйиб кетган жоним-а,

Малҳам қани айтинглар.

Ўтмишдаги маънавий меросимиз сиймолари бўлган Гўрўғли, Алпомишларни ўйлаб шоирнинг "жони куйиб кетади". Бу каби оташин мисраларда қадриятга ташналик, уларни эъзозлаш, асраб-авайлаш ҳисси уфуриб туради.

Ёки "Амир Темур" шеърини олайлик:

"Дунё топдим дейди, дунёйиғмадим,

Мен эл учун от устида ухладим.

Наҳот энди ўз гўримга сиғмадим",

Амир Темур руҳи мени азоблар...

Ҳар бир миллатнинг ўз урф-одатлари ва албатта, миллий либослари бўлади. Шоир ўз шеърларида миллий қадрият ва либосларимизга бўлган эътиборсизликни танқид қилади. Айниқса, тобора унитилиб бораётган белбоғ ва тўн ҳақида куйиниб шундай ёзади:

Паҳлавон йигитча, полвон йигитча,

Димоғи осмонни олган йигитча,

Ўзбек эканингиз ёлғон йигитча,

Белбоғингиз қани, белингиздаги?

Шукрлар бўлсинки, мустақиллик шарофати билан ўзбекнинг миллий қадрият, анъана, урф-одат ва либослари ўзига қайтди, қадр топди. Айниқса, кейинги йилларда дўппи, атлас, адрас сингари матолардан тикилган миллий либосларимиз ўзбек ёшлари эгнида ял-ял ёнмоқда. Ана шу миллий маданий меросимиз, қадриятларимизни улуғлаган, тараннум этган ардоқли шоиримиз Муҳаммад Юсуф бугун ҳаёт бўлганида ўзбекона лисбосдаги ўғил-қизларни кўриб, беҳад қувонган бўларди.

Барно РАҲМОНОВА,

ўқитувчи.