(17 – сон)

Аёлга бахт керак, саодат керак,

Олмосдан қурилган саройлар эмас.

Биргина ширин сўз гадоси юрак,

Вафодан яралган севги бўлса бас.

Дунёни лол этган энг буюк меъмор,

Қалбларда тиклади латофат қасрин.

Аёлнинг ўзида яшайди баҳор,

Аёл бу - гўзаллик, нафосат фасли.

Уммон бақридаги нодир жавоҳир,

Садафдек покиза кўнгил дунёси.

Жисмида яшайди минг бир баҳодир,

Тоқлардек қурури, ибо-ҳаёси.

Аёл бор, яшаш ҳам завқли тобора,

Турфа жилоларда акс этар ҳаёт.

Дилдаги ҳисларим этай ошкора:

"Аёл бор, муҳаббат яшар барҳаёт!"

Зилола ТОШЕВА.