(13-сон)

Онам кўп китоб ўқирди. Ўқиган китобини эринмай биз билан ўртоқлашарди. Улар ўқиб берган ривоятлар, ибратли ҳикоялар бизни яхши ишларни қилишга ундарди. "Ширинсўз, меҳрли, сабрли бўлинг, ниятингизга етасиз". Бу сўзлар ҳикматини кейинроқ англадим...

Йиллар ўтди. Улғайиб оилали ҳам бўлдим. Ота-онамдан узоқда яшашга тўғри келди. Қийинчиликларда сабрли бўлишда, рўзғор тутумларида, ишхонамда ходимлар билан аҳил-иноқ бўлиб кетишимда онамнинг ўгитлари асқотади. 

Бир куни дугонам гапириб қолди: "Қўшнимизникида ҳар куни жанжал. Қўшнилар эшитади, уят бўлади, деган андиша йўқ. Овсинлар бир уйда яшашади, болалари ҳали ёш, ўйинчоқ талашиб уришишади. Бу овсинларга баҳона. Эрлари ўртага тушади. Ака-укалар бир-бирига меҳрсиз. Болаларда ҳам бунинг таъсири сезилади..."

Дугонам кетгач, онам: "Уйнинг файзи келин! Унинг оиладаги тутими, оқила, саранжом-саришталиги рўзғорда жуда муҳим. Агар у оқила бўлмаса, ака-укалар ўртасига совуқчилик тушиши тайин. Зинҳор бу овсинлар тутган йўлдан юра кўрма, оила муқаддас даргоҳ, унга путур етади..."

Болаликдан тарбиямизга катта масъулият билан ёндашган онам улғайиб, оилали бўлиб кетсак-да, ҳали-ҳануз кўнглимизни ёш боланикидек авайлаб, меҳр беради, тарбия қилади. Шунинг учун ҳам фарзандларимни тарбия қилишда онамга ўхшагим келади...

Дилфуза РАҲИМЖОН қизи.