(13-сон)Қатра

Кечагина илиқ ҳавода ташқаридан ўйнаб юрган болалар яна уй-уйларига, иссиқ хоналарига беркиниб олишди. Қушларнинг чуғур-чуғури тинди. Қиш ҳали ҳақини олиб улгурмаган экан, шекилли, яна қор учқунлай бошлади.

Деразамга нимадир урилди. Уйғониб кетдим. Тонг ҳам отибди. Ташқарига боқдим. Атроф яна оққа бўялибди. Дераза ортидаги кичик бир майдончада майсалар кечагина ям-яшил бўлиб қолган эди. Совуқ олмасмикан, деган ўй ўтди хаёлимдан. Синчиклаб назар ташладим. Шунда кўзим тугмачадек келадиган қоқигулга тушди. Бирдан кўнглим яйраб кетди. Шамол-у изғиринлардан, қор-ёмғирлардан қўрқмай, "Ассалом, эй ҳаёт!" деб дадил турарди. Деразани ланг очдим. Хонамни баҳорнинг хушбўй ҳавоси тутиб кетди.

Шоҳсанам САЙДУЛЛАЕВА