(12- сон)

Ёмғир. Ундаги томчилар худди тирик жонга ўхшайди. Осмон йиғлаган-у улар кўз ёшга айланиб ерга тушгандай. Кичик бир томчида катта ҳаёт бордек гўё. Бугун ҳам яна ёмғир ёғди. Ҳар галгидек мен ҳовлига чиқиб ёмғир ёғишини томоша қилдим. Осмондан ўйноқлаб тушаётган томчилар кўзимга бирам бахтиёр бўлиб кўринадики, афсуски уларнинг бари ерга сингиб кетадилар. Бу кўринишдан гоҳ кўнглим қувончга тўлса, гоҳо менда ачиниш ҳисси уйғонади.

Айвон панасида турар эканман, ногоҳ бир томчи ёмғир қўлимга тушди. Ҳайрат ва бир олам завқ билан унга тикилиб турдим. Осмондан думалаб тушган ёмғир томчисининг севинчи узоққа чўзилмади. Қўлларимдан сирғалиб ерга қулади.

Ҳа, бари ёмғир томчиларининг қисмати шу. Аввал тўкилади, сўнг сингиб кетади. Мен сезиб тураман ёмғир томчиларида ҳам бир истак бор. Улар сув ва анҳорларга, дарё-ю ўзанларга, ҳаёт тўлқинининг мавжларига қўшилиб кетишни ва ўзга макон ва манзилларга сайр қилишни истайдилар. Аммо тақдир битиги уларни қайси маконга юборишини фақат ҳеч ким билмайди. 

Акбаршоҳ ОЛИМОВ,

Андижон шаҳри.