(11- сон) МУНАВВАРА

Яратганнинг мўъжизаси эрур аёл,

Ул чароғбон Ватаннинг ҳар жойидадир.

Аёл гоҳи офтоб эрур, гоҳо ҳилол,

Жаннат асли оналарнинг пойидадир.

У Тўмарис бўлди элнинг достонида,

Жангга кириб, ёвни енгиб ғолиб қайтди.

Ор-номус деб, фидо бўлган ўғлонига,

Фиғон айлаб, кетар чоғда алла айтди.

Олов бўлди, қалов бўлди, жони фидо,

Бир жонини мингга бўлиб, қолди бутун.

Юрагига нурлар ато этди Худо,

Буюк Темур бешигини тебратган кун.

Хоксор аёл андишага бўлиб тимсол,

Бўстонидан бир ғунчасин олдирмади.

Навоийдек авлиёни туққан аёл,

Тарихларда номини ҳам қолдирмади.

Олис йўллар этса ҳамки ҳолин абгор,

Шоҳ Бобурнинг юрагига бўлди малҳам,

Вафо пеша бўлмаганда Қутлуғнигор,

Ер юзига кўрк бўлмасди Тожмаҳал ҳам.

У Нодира, у Увайсий, Анбар отин,

Самарбону бўлди қўлга қалам олиб.

Гул баргидан яратганми аёл зотин,

Бўстон этди, назми, дардин куйга солиб.

Не синовлар ўтди, сабр суянч бўлди,

Жангга кетган ёрин қирқ йил кутди аёл.

Ёрти кўнгли билан, юртга юпанч бўлди,

Қирқ жон ила, қил кўприкдан ўтди аёл.

Армонлардан орзуларга бериб қанот,

Fам андуҳин матонат-ла мавҳ этолди.

Йўли вафо, ёри эди сабру-сабот,

У ўзбекнинг Зулфияси бўлиб қолди.

Тебратади миллатнинг бешигин аёл,

Истиқлолга эгиз аёл деган ном ҳам.

Бу фаровон юртда ҳеч ким кўрмас завол,

Бу миллатнинг оналари кўрмайди ғам.

Ҳунарманддир, дунё ичра ўз номи бор,

Олтин унар тупроғидан, деҳқон аёл,

Тадбиркордир, муаллимдир, у шифокор,

Қаҳрамондир, пахлавондир, боғбон аёл.

Аёлини сийлаган юрт кам бўлмайди,

Она дуо қилса, создир ҳар ишимиз.

Бу Ватанда энди дарду-ғам бўлмайди,

Ўз элини жондан суяр Юртбошимиз.