(10- сон) Қатра

Бугун совуқ ҳар кунгидан ҳам танамизни жунжиктирмоқда. Қарғаларнинг қағиллаган овози борлиқни тутади. Мусичалар жунжикишиб, бир-бирининг пинжига суқилишади. Дарахтлар хўрсинишиб, шоҳларини елкаларига ташлаб олишган. Томларда қолиб кетган қорлар аста эрий бошлайди. Чак-чак этиб, кўлмаклар ҳосил қилишади.

Қуёш тонгда эринибгина заминга юз тутади. Гўё захарханда қилиб, кулганга ўхшайди. Совуқ барибир борлиқни тарк этмайди. Аммо юракларда баҳорга ташналик, илиқ кунларга интиқлик бор.

Намиққан ерлар остида гул-у майсаларнинг уруғлари униб чиқиш учун ўзида куч тўплайди. Меҳнаткаш чумолилар ўз инларида шижоат ва ғайратга тўлиб, хашарга шай туришибди. Гўё совуқни ҳайдамоқчи бўлгандай шаббода эсади,  баҳорни, илиқликни олиб келишга уринади. 

Гул табиатни уйғотиб, юракларни орзиқтириб, оламни яшиликка буркаб, қушларни сайратиб, дилларни яйратиб баҳор нафаси эсади. Шунда ҳаёт қанчалар завқли эканлигини дил-дилимиздан ҳис этамиз.

МЕҲРИНИГОР