(9- сон) Дил туFёни

Кутаман. Кўзларингни яна бир-бор кўришни истайман. Кутаман. Сен билан яна дийдор кўришмоқ учун хайралашамиз. Нигоҳларинг мен билан кетади. Менинг кўзларим эса сенда қолиб кетади. Кунларни тунларга, тунларни кунларга улаб, сен билан учрашмоқликни интизор кутаман. Хижронлар кўзларимга маржон-маржон ёшлар илади.

Қўлга қалам олиб, сенга мактуб йўллайман. Фироқнинг оташидан яралган, изтиробнинг оловида тобланган соғинч бўлиб юрагим ёнади. Қуёшга беланган умидимни кўз ёшимга чаяман. Булутлардек оппоқ орзуларимни беланчакка солиб овутаман. Кутиш азобида қолган қалбимга таскин излайман: у келади. Бир қучоқ севги тўла гулдастаси билан келади. Меҳр тўлган қароқлари киприкларим билан яна тўқнаш келади. Севгимиз тўлдирилган қадаҳларда яна ишқ майидан бирга қониб ичамиз.

У келади. Бу гал қолгани келади. Бир умрга қолгани келади. Армонлар юрагига пайкон йўллаб, мени соғинч сахросидан олиб кетади. Орзулар маликаси этиб тайинлайди менинг султоним. Баҳор гуллари билан безанган қасримизда фаришталар иккимиз учун никоҳ ўқишади. Ўша оқшомда буткул хижронлар билан хайрлашамиз ва висолгоҳ гўшангамиз бўлади...

Ана у келди. Буни қадам товушларидан сезаяпман!

МЕҲРИНИГОР