(3- сон) Ҳаёт - ибрат мактаби

Ўқувчиларнинг "Мен катта бўлсам..." мавзуида ёзган иншоларини текшириб ўтирган Ноила муаллим Садоқатнинг сўзларини ўқиб, титраб кетди.

"Мен онамни жуда соғинаман, унинг меҳри тафтидан бутун жисмимни иситгим келади. Афсуски, у менинг ёнимда эмас.

...Мен катта бўлсам, дунёдаги энг яхши она бўламан, - деб ёзган эди қиз. - Биламан, ҳозир синфдошларимнинг бари бирор касб ҳақида ёзмоқда. Нилуфарни биламан, у она тили ва адабиёт ўқитувчиси бўлишни хоҳлайди, Азиза инглиз тилидан "беш"га ўқийди, нияти таржимон бўлиш... Мен ҳам келгусида албатта, бирор касбни эгаллайман, яхши мутахассис бўламан. Лекин биринчи навбатда бор меҳримни оиламга, фарзандларимга бераман. Мен ҳеч қачон ўз фарзандимдан воз кечмайман. Энг яхши она бўламан..."

Ноила опа бу фикрларни ўқир экан, уни олтинчи синф ўқувчиси ёзганига ишонмасди. "Наҳотки, ўн икки ёшли шу қизалоқнинг юрагида шунча гап, шунча дард бўлса. Ахир,   бинойидай ўқийди, синфдошлари билан хазиллашади, бошқалардан фарқ қилмайди-ку. Аммо кўзлари... Ҳа, кўзларида аллақандай мунг бор эди. Ўз онасининг ташлаб кетганини барибир унутолмас экан-да. Бўлмаса, отаси Хамдам ака ҳам, ўгай онаси... Нималар деяпман, Гулноза опа уни  ўз қизидай кўради. Иккаласи ҳам жуда яхши одамлар. Садоқатни     бошқа фарзандларидан кам кўрмайди. Лекин барибир ўз туққан онасининг ўрни бошқача экан-да..."

Шу кундан бошлаб унинг педагогик қарашлари ўзгарди. Университетда олган сабоқлари, мактабдаги беш йиллик иш тажрибаси бир бўлди-ю, ўн икки яшар ўқувчисининг бир ярим вараққа сиғдирган дардлари, орзу-умидлари бир бўлди. Унинг учун энди ҳар бир бола оддий ўқувчи эмас, вужудида оламжаҳон орзу-ниятлар, гўзал умидлар билан яшаётган      шахсларга айланди. Садоқатдай ўз онаси меҳрига қонмаган, бироқ яхши инсонларнинг мурувватидан баҳра олиб улғаяётганлар қанча!..

Ноила муаллима иншони текшириб бўлди-да, беғубор қизалоқ қалбидан чиққан мунгли  сўзлар таъсиридан беихтиёр йиғлаб юборди.

Моҳинур ҚОДИРОВА,

ЎзДЖТУ талабаси.