(2- сон) Ҳаёт ҳикмати

Бир донишманд: "Иззат-ҳурмат ота ва онани, шунингдек, болаларни ҳам қўриқлаб турувчи посбондир; у ота-онани кулфат ва ғамдан, болаларни эса виждон азобидан  қутқаради", деганида юз бора ҳақ эди!

Дарҳақиқат, ота-онага нисбатан ҳурмат ва муҳаббат, ҳеч шубҳасиз, муқаддас   туйғудир. Зотан, меҳри чексиз, умуман, бутун дунёни ўзининг оқ сути билан боққан аёл - Оналарни ҳар қанча улуғласак, шарафласак, эъзозласак, шунча кам. Волидайи-муҳтарамаларимизнинг айтганларига сўзсиз итоат қилиш, муштипар онаизорларимизнинг розилигини олиш учун чин дилдан ҳаракат қилмоқлик ҳар бир инсоннинг биринчи галдаги вазифасидир.

Дарвоқе, бир ҳикоятда шундай ёзилади:

Бир довюрак саркарданинг номи элда достон бўлган экан. У совутсиз, дубулғасиз, қалқонсиз, ёлғиз қиличи билан жангга кирар ва доим ғалаба қозонар экан.

Иттифоқо, бир куни саркарда темирчининг ёнига борибди ва ўзига қалқон, совут, дубулға буюртирибди-да, навбатдаги     жангга шу ҳолда кирибди.

Атрофдагиларнинг барчаси бу ҳолдан таажжубланиб, ундан сабабини сўрашибди.

Шунда саркарда оғир хўрсинибди ва кўзига ёш олиб: " - Авваллари доим онамнинг дуоси билан жангга кирар эдим, - дебди. - Муниса онамнинг дуолари менга қалқон, совут эди, шу сабаб менга ўқ ўтмас эди! Энди эса, онам оламдан ўтди, у киши йўқлар...

Ҳа, ота-онаси ҳаёт бўлган кишилар қанчалар бахтли! Ва ушбу бахт қадрига етиш асносида, ота-она дуосини олмоқ жоиз. Сабаби-ки, ота-оналарнинг фарзанди ҳақига қилган дуолари албатта, ижобат бўлади. - Дуо кишини бало-қазолардан асрагувчи қалқондир. Унинг билан ҳимояланган инсон ҳеч қачон заволга юз тутмайди.

Абдуғулом АБДУЛАҲАТОВ,

Избоскан тумани.