Минҳожиддин МИРЗО

     Аёллар дунёнинг ҳаётбахш кучи,

Ҳар қалбда бир қуёш, ҳар қалбда зиё.

Онада тириклик бурчи ва юки,

Бешикдан бошлангай асли бу дунё.

У мунис волида жумла башарга,

Қурьондай мукаддас Она-бу калом.

Ҳар тонгда юз очган нажот-қуёшдай,

Унга пайғамбарлар бергандур салом.

У меҳр тимсоли, бинафша-баҳор,

Яшилликсиз олам яшаши душвор.

Бир мурғак юракка чечак эккан чоғ,

Азиз боши узра учқунлайди қор.

"Нон тепган кўр бўлур", - дейди дононлар,

Ҳар ҳикмат маьноси бу бир оқибат.

Аёлни хўрлаган хўрланар бир кун,

Саодат улашган бахт топар, албат.

Эьзозланг, эьзозланг, уни эьзозланг,

Мунис юрагидан тўкилмасин оҳ.

Нафақат хўрламоқ зулм, ҳаттоки,

Аёлни гул билан урмоқ ҳам гуноҳ.

Гарчи иродаси метин тоғ-қоя,

Аммо у бир гулдир муҳтож паноҳга.

Аёлни қанчалар бахтёр этган,

Шунча яқинлашар, ахир, Оллоҳга...