(52- сон, 2016 й.) Қатра

Бир оғир хаста одам тўшакда ётарди, жойидан тура олмасди. Уни кучли ташналик қийнамоқда. Аксига олиб, уйда ҳеч ким йўқ. Ҳамма ҳар ёққа ўз иши билан чиқиб кетган. Касалнинг ноласи-ю, оҳ-воҳига ҳатто, шундоққина яқинида турган сопол кўзача ҳам чидай олмади. Аммо кўзача унга қандай қилиб етиб боришни билмасди.

- Сув беринглар... сув... ҳой ким бор? - дея ингради касал. Унинг овози борган сари сўниб борарди.

Шунда кўзача бор кучи ва иродасини ишга солиб, унинг яқинигача юмалаб борди. Хаста кўзларини очди. Чанқоғини қондириш учун кўзачани ташналикдан тарс ёрилган лабларига яқинлаштирди. Аммо кўзача ичидаги  сув тўкилиб кетган эди.

Касал одам сўнги кучини тўплаб, сопол кўзачани пойгакка улоқтириб юборди. У чил-чил бўлди...

Афсус бундай ношукр кимсалар дардни енгиллатишга интилаётганларнинг қадрига етмайдилар ва сўнгги умидни ҳам қўлдан бой берадилар.

 Насиба БОЙМАТОВА.