(50- сон, 2016 й.) Қатра

Саккиз ёшли боланинг онаси вафот этди. Отаси фарзандини она меҳрисиз қийналмасин, деб бошқа аёлга уйланишга мажбур бўлди. Бир куни ота фарзандини бағрига босиб, эркалаб сўради:

-      Тойчоғим, янги онанг билан аввалги онанг орасида қандай фарқ бор?

Бола беғуборлик ила жавоб берди:

- Аввалги онам менга ёлғон гапирар эди. Ҳозирги ойим эса ҳамма айтган гапларини бажарар экан. Бу менга ёқмаяпти.

Ота таажжубланди:

-      Ахир  бу яхши эмасми, болажоним?

Ўғил: - Илгари онамга ёқмайдиган иш қилсам, менга: "Агарда айтганимни қилмасанг, сенга овқат бермай қўяман", дердилар. Мен эса бу гапга парво қилмай, кўчадан бери келмасдим. Уйга кеч келиб онамни хавотирга қўярдим. Онам эса мени кўчама-кўча изларди, топмагунича уйга келмасди. Ниҳоят, топганидан кейин юз кўзларимдан ўпиб, уйга олиб борарди ва ҳеч гап бўлмагандай мазали таомлар билан сийларди...

Тунов кунги тўпалонимдан кейин янги онам: "Агар тўпалонни бас қилмасанг, сенга овқат бермайман", деди. Мана икки кундан бери овқат бермаяпти. Менга ёлғончи онамни топиб беринг, илтимос! - дея йиғлаб юборди.                                       

Меҳрнигор тайёрлади.