(48- сон, 2016 й.) Ҳаёт - ибрат мактаби

Келин яна ота уйига кетиб қолди. Айби - ишдан кеч келгани, овқати хуфтондан кейин тайёр бўлгани. Қайнона бу ҳам бировнинг боласи, ҳам ишласа, ҳам рўзғорни эпласа, сабр қилай-чи, ҳаммаси изга тушиб кетар, демади. Овқатни заҳарга тенглаштиргани етмаганидек, тонг саҳардан яна ёзғиришни бошлади. Унинг: "Эҳ, аттанг, келин танлаётганда кўзим қаёқда эди-я, келиб-келиб бир иши унмасни болагинамга раво кўраманми-я!" дегани келиннинг сабр косасига сўнгги томчини қўшди гўё. Шу уйдан кетсам, таъна-маломатларингиздан қутуламанми, деди-да, тугун-бўғчасини кўтариб жўнаб қолди…

Бу ерда айб қайнонадан ўтган, аммо унга сиз ўзингиз ёмонсиз, деб бўладими, деди маҳалла маслаҳатчиси ўзига ўзи. Аммо вақтни ҳам ўтказиб бўлмайди, иссиғида ҳал қилинмаса, яна "айтди-деди"лар кўпаяди.

Маслаҳатчи тўппа-тўғри маҳалла кайвонисининг хонадонига борди. Вазиятни тушунтирди. Аядан кўмак сўради. У шу куннинг ўзида ўша қайнонаникига борди. Ташрифдан мақсадини ошкор этмади, сиз билан бир гурунглашгим келди, деди-қўйди. Гап орасида ўзининг икки келинини бир-биридан ошириб-тошириб мақтади.  

- Сизга яхши келинлар учраган, мени эса пешонамда шўрим бор, - арз-додини бошлади қайнона.

- Сизнинг ўқиган, илмли келинингиз йўл қўйган камчиликларни менинг келинларим қилмаган дейсизми, - уни ортиқча гапиришига йўл бермади ая. - Қилган, аммо мен уни кўрмаган-билмаганга оламан. Келин билан муроса йўлини тутсак, аввало, ўғилларимиз учун яхшилик қилган бўламиз. Муросанинг оти асли меҳр, у бир куни ўзимизга яхшилик бўлиб қайтади. Биз катталар кечиримли бўлишимиз керак.

Унинг сўзларидан ўйга чўмиб қолган қайнона истиҳола билан деди:

- Сиздан илтимос, айланай эгачи, келинимни обкелиб беринг!

Барно ҲАЙДАРОВА.