қалб туFёни

Мактаб даври барибир ўзгача-да... Негаки, озгина шамол шикаст етказгудек нозик болалигимиз-у, гап уқмас ўсмирлигимиз ҳам мана шу мактаб қучоғида ўтади. Устозлар - ўз жигаримиздек куйинчак. "Яхши бўлсин, деб уришаман сизларни", деган гапларига парво қилмаймиз. Қайтанга, "уларнинг иши нима экан?", деб ёмон кўрамиз.

"Мен катта бўлсам, доктор бўламан", деб керилиб юрардим. Ўзимга ишонардим. "Мен зўр ўқийман, институтга албатта кираман!", деб вақтимни бесамар ўтказдим. Устозлар уй вазифаларини сўраса, китоб-дан қараб-қараб сўзлаб берардим, "тушунганларингни конспект қилинглар" деса, матннинг бош ва охирини дафтар саҳифасини тўлдириб ёзиб қўярдим. Кундаликдаги "5" баҳоларимга ишонардим. Вақт эса ўтарди. Кириш имтиҳонларига ҳам оз қолган, лекин мен тайёр эмасдим.

Икки йиллик умримни тайёрлов курсларида сарфладим. Имтиҳон ҳам бўлиб ўтди. Афсуски, имтиҳонлардан ўта олмадим.

Мана, талабалар ўқишларни ҳам бошлаб олишди.

Яна ўша мактаб даврларим ўтган кўчалардан ўтиб кетаяпман... Ўша устозлар, талашиб-тортишиб мактабни бирга тамомлаган синфдошларим кўз ўнгимдан ўтаяпти. Афсусдаман, ўзимни кечиролмайман, чунки, ота-онам берган эркинлик, устозлар ишончини суиистеъмол қилиб, ўз алдовларим қурбонига айландим.

"Қиз болани жойи чиқса, бериб юбориш керак", деб қишлоғимиздаги бир йигитга узатиш-япти. Мендан ҳатто розилик ҳам сўрашмади. Худди қасрдаги асирадекман.

Авваллари бахтни ўзгача тасаввур қилар эдим. Бахт ҳам, мен ният қилган орзулар ҳам  ўзимнинг масъулиятсизлигим сабаб барбод бўлди.

Бу йил олий ўқув юртларига кирмоқчи бўлганлар учун барча шароитлар яратиб берилди. Ҳатто, мутахассисликка кирмайдиган фанлар қисқартирилди. Атиги иккита фандан синовдан ўтиш талаб этилди.  Нега карантин пайтлари етарлича вақтим бўлгани ҳолда бунчалик эътиборсиз бўлдим? Энди ўйлаб қарасам, барчасига ўзим сабабчи бўлибман. Келажагимни ўз қўлим билан яратишим, орзуларим сари олға интилишим учун мендан озгина ғайрат ва ҳаракат керак эди. Энди, афсус қилганим билан фойдаси йўқ.

Бахтли оила бекаси бўлиб, бир оилани гуллатарман, балки. Яхши келин, севикли ёр ва меҳрибон она бўларман. Бироқ, орзуларим бир умрлик армон бўлиб юрагимни кемиради.

Мактабда ўқиётган, орзулар уммонига ғарқ бўлаётган ўқувчи ёшларга айтар гапим: ўтган   вақтни ҳеч қачон ортга қайтариб бўлмайди. Қўлдан кетган имконни ҳам. Ўқишга кира олмасангиз, бунга фақат ўзингиз  айбдорсиз. Шароитлардан фойдалана билиш ва вақтни беҳуда ўтказмаслик ўзингизга боғлиқ.

МОҲИЧЕҲРА,

Марҳамат тумани.