Турмуш чорраҳаларида

- Сут, қатиқ,  қаймоқлар  келди...

Уч-турт сўм топиш мақсадида овозини баралла қўйиб бақираётган аёлнинг овозидан  Гўзал чўчиб уйғониб кетди.  Уйғонди-ю, шишиб кетган кўзларини очолмай, бир зум тек ётди. Ўрнидан тургач, хонани шамоллатиш мақсадида деразаларни очди. Ойнадан майин куз шаббодаси кирди. Гўзал ойна ёнида деворга ёпиштириб қўйилган, шаҳло кўзли  чақалоқнинг расми билан безатилган тақвимга қаради. Биринчи октябрь. Бу санани  кўрди-ю, бўғзига бир нима тиқилгандек бўлди. Етти йил аввал айнан шу санада у севган йигити Муслимга турмушга чиққан эди.

Онасининг "У бола бизнинг оиламизга тўғри келмайди, қўй, қизим!" деган сўзларига  парво қилмай, Муслимнинг ваъдаларига ишониб, оёқ тираб туриб олди. Аввалига жуда яхши яшашди. Биринчи қизи туғилганда, Муслим унча билинтирмади. "Майли-да, кейингиси албатта, ўғил бўлади" деб қўйди. Иккинчи қизи туғилганда, бир ҳафта қовоғини очмай юрди. Гўзал чақалоқни қўлига берса, кўтаргиси келмасди. Учинчи қизида эса ҳатто туғруқхонага ҳам бормади. Ичиб келиб ҳаммаёқни синдириб хуморидан чиқди. "Нима бало, ичингга қиз тўлиб қолганми, нуқул қиз туғасан, сичқондай бўлса ҳам битта ўғил туғсанг эди", деявериб Гўзални эзиб юборди. Бундай руҳиятга салбий таъсир  кўрсатиш билан аёлини руҳан яримжон қилиб қўйган эр тез-тез ичиб келиб, Гўзални  бўлар-бўлмасга дўппослашни бошлади...

Тақвимга қараганича ўтмишини эслаётган Гўзални Муслимнинг йўтали чўчитиб юборди.

- Ассалому алайкум! - деди шоша-пиша.

- Чой-пой қўймадингми, ҳалиям? - саломга аликнинг жавоби шу бўлди.

Гўзал нонуштани тайёрлаб, қизларини уйғотгунча Муслим ишга кетиб бўлибди.

- Ишқилиб, бугун яна ичиб келмасин-да?! - деди жувон безиллаб.

Кечки пайт Гўзал бор маҳоратини ишга солиб, ош дамлади. Устига саримсоқ, "дадаси яхши кўради" деб, беҳи босди. Аммо, Муслим келмади. Гўзал қизларини ювинтириб, ўринларига ётқизди. Соат ўн бирларда Муслим яна маст аҳволда кириб келиб, дийдиёсини бошлади. Унинг шовқинидан уйғониб кетган қизлари "дадамнинг ичига бир махлуқ  кириб олган" дея қўрқишарди.

Афсус, шу тун Гўзал учун сўнгги тун бўлди. Fазабидан ўзини босолмаган Муслим хотинини бор кучи билан тепиб юборди. Яна ҳомиладор бўлган Гўзал эса қорни билан столнинг қиррасига урилиб, ҳушини йўқотди.

Аёлнинг уч ойлик ҳомиласи ўзи билан бирга бу дунёни тарк этди. Агар Муслим озгина сабр қилиб, Оллоҳ берган неъматларга шукр келтирганида, аёлини уриб дўппослашнинг ўрнига асраб-авайлаганида вақт келиб балки, бир ширин ўғилчанинг отаси  бўлармиди... 

Муслимни қамоққа олмоқчи бўлиб келган милиция ходимлари ёш жони жабр кетган Гўзалдан ҳам кўра, унинг уч  қизига ачиндилар.

Ҳеч нарсадан бехабар норасидалар уларни обкетиш учун келган болалар уйи ходимаси берган жевачкани талашардилар.

Мубина АБДУҚАҲҲОРОВА,  

Пахтаобод тумани.