Карантин боис кўп вақт уйдамиз. Бир куни рўзғор учун зарур буюмлар, озиқ-овқат маҳсулотлари харид қилиш учун кўчага отландим. Йўл-йўлакай мактаб, боғча ёнидан ўтиб боряпман. Муҳташам, замонавий мактабу боғчаларнинг ҳувиллаб тургани юракни эзади. Таълим масканларини болаларнинг шодон кулгулари, шовқини билан гавжум бўлишига кўникканмиз. Ҳувиллаб турган бу бинолар дарвозаларидаги "Карантин: кириш таъқиқланади" деган ёзувни  ўқиб, очиғи ўпкам тўлди, кўзларимга ёш келди.

Ўзим ҳар куни юзма-юз кўришиб, дардлашадиган, ҳикояларимга муштоқ, билимга чанқоқ ўқувчиларимни соғинганимни, дарсларни қўмсаётганимни ҳис қилдим. Болажонлар … Сизларсиз бу ҳашаматли бинолар, синф хоналари ҳозир шунчалик ғарибки…мактаб эшиги ёнида бироз туриб қолганимни кўриб, ичкаридан қоровул бўй кўрсатди.

-      Опа, ким керак эди? - сўради у.

-      Ўзим. Шунчаки ўтиб кетаётган эдим.

-      Ўқитувчимисиз?

Мен бош ирғаб "ҳа " ишорасини қилдим.

-      Бу кунлар ҳам ўтар - кетар. Мактаб бағри яна тўлиб қолади, худо хоҳласа… - қоровул менга таскин берди.  Йўлда давом этдим…

Уйдаман… Бўш вақтим бўлиши билан ҳамон дарсхонамдан чиқмайман. Газета, китоблар менга юпанч, ҳамроҳларим. Уларни мутолаа қиламан. Тестлар ишлайман. Ҳозир ёз фасли, таътил даври. Ўқувчиларнинг ота-оналари билан боғланиб, болаларнинг нима иш билан бандлигини сўрайман.

Ҳар бир кунни хайрли, мазмунли ўтказишга ҳаракат қиламан. Энг муҳими, бу синовли кунларда тушкунликка тушмаслик, иродани чиниқтириш, келажакка умид билан қарашга инсон ўзини ўргатиши зарурлигини яна бир бор тушунгандекман.

Ҳадемай, янги ўқув йили бошланади. Ўқувчилар билан яна учрашамиз. Дарслар давомида болажонлар билан синовли кунларда инсон ўзини қандай тоблаши мумкинлиги ҳақида ҳам албатта суҳбатлашамиз. Ҳаётнинг гўзаллигидан баҳраманд бўлиш учун одам ўзини ва бошқаларни асраши муҳимлигини ўқувчилар англасалар бўлгани…

Умида ЭГАМБЕРДИЕВА,

Булоқбоши тумани.