(46- сон, 2016й. Ҳаёт - ибрат мактаби)

Содиқ курагидаги оғриқдан безовталаниб, шифохонага борганди. Ҳартугул, текширув натижалари ёмон чиқмади. Шамоллашдан экан. Энди шифокор айтган тавсияларга амал қилса бўлди - Худо хоҳласа, ўтиб кетади. Шифохонадан чиқаётиб, бир маҳаллар бирга ишлаган ҳамкасби Тоҳирни кўриб қолди. Бир-бирларини бағриларига босиб кўришдилар. Суҳбатлашиш учун шифохона четидаги ўриндиқа чўкдилар. Суҳбат хотираларга уланиб кетди. Содиқ унинг бу ерда нима қилиб юрганини сўради.

-    Э, ҳадемай нафақага чиқишим керак. Ҳисоблатдим - ҳеч қанча нафақа пули берилмас экан. Ишлаганимга яраша-да, биламан. Лекин бир танишим маслаҳат берди. Озроқ "хизмати" бўлса ҳам, "группа"га чиқиб олсам, у ҳам қўшиларкан. Шу билан кўпайиб қолади. Ҳа, энди бу ҳам тирикчиликка ёрдам-да, оғайни, Тоҳир шундай дея сигарет тутатди.

Содиқ унга бу иш яхши эмаслигини, ногиронликни ҳавас қилмаслик кераклигини, бундай иш Яратганга хуш келмаслигини қайта-қайта уқтирмоқчи, уни инсофга чақирмоқчи бўлди. Аммо Тоҳир бу ҳақда қайта гаплашишни истамай, мавзуни  бошқа томонга бурди...

Содиқ бу суҳбатни унутиб ҳам юборганди. Тоҳирни ўшандан кейин учратмади. Бироқ яқинда у ҳақдаги мудҳиш хабарни эшитдию, бошидан ҳуши учди. Тоҳир автоҳалокатга учраганмиш... Ҳалокат вақтида икки оёғи машина тагида қолиб, суяклари тиклаб бўлмас даражада эзилиб кетганмиш... Жарроҳлар оёқларини тиззасидан кесиш кераклигини айтишибди...

 Бу хабарни эшитган заҳоти Содиқ шифохонада у билан бўлган суҳбатни эслади. Ҳа, Яратган берган умрга, саломатликка ношукрлик қилиб бўлмайди. Ниятга яраша амал белгиланиши бор гап...

Эргашой Жўраева, Марҳамат тумани.