дил номаси

Ассалому алайкум, қадрли устоз! Соғликларингиз яхшими? Карантинда зерикмай, сиқилмай, уй ишлари билан чарчамай юрибсизми? Бизларни соғингандирсиз-а? Айниқса, мени. Кўп гапириб, кў-ў-ўп жавратиб қулоқларингизни оғритиб ташлардим.

Мендан сўрасангиз, яхшиман. Хавотирланманг, кўчага умуман чиқмаяпман. Аям, дадам, акам билан жи-и-имгина ўтирибман. Аввалига уйга ўргана олмадим. Кўчага чиқаман, деб аямга роса хархаша қилдим. Кейин дадам мени ёнига ўтиргизволиб, коронавирус деган махлуқ пайдо бўлганини, у кўчада юрган, тозаликка риоя қилмайдиган болаларни олиб кетишини тушунтириб бердилар. Энди уйдан чиқмаяпман.

Тунов куни аям шу касалликдан ўлган бир бувини деб йиғладилар. Бечора кампир, бекордан-бекорга, қизидан касаллик юқиб ўли-и-иб қопти. Мениям-чи устоз, саксонга кирган иккита бувим бор. Мана шу вирусни деб, бувимларни кўргани боролмаяпмиз. Бўлмаса уйлари унча узоқ эмас. Аям "бувингларни ёши катта, иммунитети паст, шунга уларни ҳар қандай вируслардан ҳимоя қилишимиз керак", деб айтди. Лекин, ўзи бувимларни жуда соғинган. Шундан кегин мен коронавирусни жуда ёмон кўриб қолдим. Дадам туғилган кунимга совға қилган автоматим билан пешонасидан отсам эди. Шундай десам, акам, "унинг пешонаси йўқ-ку жиннивой, қолаверса у жуда митти, кўзга кўринмайди" деб кулдилар.

Устоз, онлайн дарсларни қолдирмаяпман. Аммо, телевизордаги муаллимлар рости, менга ёқмади. Сиз тушунмаганимизни қайта-қайта тушунтирардингиз. Биз билан савол-жавоб қилардингиз. Улар бўлса роботларга ўхшашади. Гапириб-гапириб, кириб кетишади. Савол берсам эшитишмайди. Мен секин ёзардим-ку. Уларга бунинг фарқи йўқ. Ярмини ёзганим бўйича қолавераман. Яна сиз жонимизга оро кирасиз. Дарсларни телефондан жўнатиб турасиз. Қийналсамда, биронтаям мавзуларни қолдирмадим. 

Уйда ўтириб кўп нарсани тушундим, устоз. Биз кўўўп неъматларнинг қадрига етмаган эканмиз. Менимча Аллоҳ шу миттигина махлуқчани бизга бекорга юбормаган. "Бу-ҳаммамизга сабоқ бўлиши керак", дейди дадам.

Мен ҳам шукр келтиряпман. Ахир, неча болалар уйсиз, оч-наҳор, ота-она меҳридан бенасиб. Менинг эса меҳрибон дадажоним, аяжоним, бир бутун оилам бор.

Хуллас, мен вақтимни мазмунли ўтказаяпман. Аммо,     дарсларингизни, мулойим чеҳрангизни қўмсаяпман. Уйда менга дарсларни аям ва акам қилдиришаяпти. Улар ҳам яхши тушунтиришади-ю, сизга ўхшаб мулойим эмас. Хато ёзиб қўйсам, бирпасда жаҳллари чиқиб кетади.

Илгари дам олиш кунини орзиқиб кутардим. Таътиллар менинг жону дилим эди. Ҳозир эса негадир мактаб бошланишини орзиқиб кутяпман. Уйдаги мактаб менга унча ёқмади. Синфдошларимни, ошпаз холанинг пирожкисини соғиняпман.

Ҳеч бўлмаса охирги қўнғироқни мактабда нишонласак эди. Ойим билан гултувакка ўтқазган атиргулларимиз  барқ уриб очилди. Гулғунчаларга ҳеч кимни яқинлаштирмаяпман. Охирги қўнғироқда устозимга олиб бораман деб, ният қилганман.

Мактаб бошланса, биринчи бўлиб бағрингизга отиламан. Мени яна биринчи партага ўтқазасиз-а устоз?!

Ҳамиша соғ бўлинг бахтимизга! Тез орада кўришайлик!

 Абдуллоҳ ТОЖИДДИНОВ,

Андижон шаҳридаги

5-умумтаълим мактаби ўқувчиси.