Муштарий ижодидан

     Бу не дарддир, не алам, бошланди уруш,

Не балолиғ кун эди, дилда ҳаяжон.

Неъмат борми дунёда, тинчликдай азиз,

Қай манзилга кетдилар қаҳрамон бобом.

Оналар йиғлайди бешигин қучиб,

Урушдан қайтарми ёри соғ-омон.

Шартмиди қурбонлар, жувонмарг жонлар,

Қай манзилга кетдилар қаҳрамон бобом.

Бугун юртда тинчлик, чекинган уруш,

Бугун кўзларда йўқ зарра қайғу, нам.

Ўйланаман фақат, битта армоним,

Қай манзилга кетдилар қаҳрамон бобом.

Қон кечиб, жанг қилган озод юрт учун.

Жонидан кечгандир балки беомон.

Балки, шу кунларнинг келиши учун,

Қай манзилга кетдилар қаҳрамон бобом.

Сойларда сувлар тинмай оқади,

Кўзим ҳалигача маъюс боқади.

Юракка битта сўз оғир ботади,

Қай манзилга кетдилар қаҳрамон бобом.

Ойдиной АСРАНОВА,

Андижон шаҳридаги 5-умумтаълим мактаби ўқувчиси.