Дил туFёни

Ватан! Cен - Навоий навоси, Бобур нидоси, Машраб фироғи-ю, Нодира ноласи, Фурқат фироғи-ю Чўлпоннинг оҳи, юрагимнинг қўри, кўзим нурисан, дилимдаги дурим, жаннатдайин боғимсан!

Сен - қалдирғоч ин солган айвоним, бобомнинг бодоми, бувим рўмоли, онам эккан райҳон, момом алласи-ю, ялласи ҳам сен! Қирдаги қизғалдоғим, сержило камалагим, сочи жамалагим, энг гўзал малагимсан - Ватан!

Сендан айро яшолмасман, сенсиз қадам ташлолмасман.

Ривоят қилишларича, қадимда бир давлат бўлган экан. Унинг одил подшоҳи, содиқ аскарлари бор экан. Уларнинг сони кўп бўлмаса-да,  ҳеч ёвга енгилмас экан. Бошқа бир давлатнинг шоҳи икки элчисини жўнатиб, бунинг боиси нимада эканлигини билиб келишни буюрибди. Элчилар борганда, подшоҳ отлиқлари билан машқ қилаётган экан. Шу пайт подшоҳнинг дастрўмоли жарга учиб тушибди. Шунда йигитлари ҳеч иккиланмай ўзларини жарга ташлабдилар. Бири мажруҳ, бири ҳалок бўлган, бирининг оёғи синган ҳолда дастрўмолини олиб чиқишибди. Буни кузатиб турган элчилар юртига қайтиб, бўлган воқеани шоҳга сўзлаб беришибди. Шунда у: "Ҳа, тушундим, уларнинг енгилмаслиги, қудрати фидойилигида экан" дебди.

Биз ҳам шундай обод, озод, тинч, осуда юртимиз порлоқ келажаги учун фидоий бўлишимиз, унинг юксалиши учун ўз ҳиссамизни қўшмоғимиз даркор.

Ватаним, кундан-кунга яшнайвер, гулларинг очилаверсин, нурлар сочилаверсин!

Кўзим қароғидасан, дилим ардоғидасан, онажон - ватан!

Ҳурматой УМАРОВА,

Асака тумани.