Қатра

- Ойи, уйимизда барака йўқми?, - деб сўради шу йили мактабга борган Умидахон.

- Нега ундай дейсан? - ҳайрон бўлди онаси.

- Ўқитувчимиз кимнинг уйида тандири бўлмаса, барака ҳам бўлмайди, деб айтди. Бизнинг уйимизда тандир йўқ-ку?!

- Олдин бор эди. Бузилиб кетди. Худо хоҳласа, албатта шу йили ёзда дадангга айтамиз, зўр тандир қуриб беради. Ўзим сенга иссиқ кулчалар ёпиб бераман, - деб Умидахоннинг кўнглини кўтарди онаси.

Қизининг берган саволи онасини ўйлантириб қўйди. Анчадан бери ўзи ҳам шуни режалаштириб юрган эди. "Ҳақиқатдан ҳам тандир қурмасак бўлмайди", деб хулоса чиқарди.

Кўчадан олинган новвой нон тандирда ўзи ёпган нончалик баракали эмас. Духовкада ҳам нон пиширади-ю, барибир тандир нонининг мазаси, ҳиди бошқача. Онаси ўз қўли билан ёпган нонни ейишни ҳар бир болакай истаса керак.

Ёз кунларининг бирида тандир қуришди. Янги тандир "соқов" бўлиб қолмасин, деб одатга кўра, биринчи сомса, сўнгра нон ёпишди. Тандирдан узилган саватдаги иссиқ ноннинг иси бутун ҳовлини тутиб кетди. Унинг ҳиди димоғни чоғ қилиб, кўнгилни тўқ қиларди.

Арғимчоқ учаётган Умидани тандирдан қизариб пишган нонларни узаётган онаси чақирди: -Умидахон, қўлингни ювиб кел, қизим. Кулчанг пишди.

Она иссиқ кулчани қизининг қўлига  тутқазди. Умида "пуф-пуф" дея иссиқ кулчани у қўлидан бу қўлига олар экан, сўради:

-Ойи, ичига сут, ёғ солдингизми?

-Ҳа, солдим. Уйга кириб дастурхонга ўтириб егин. Увоғи ерга тушмасин, барака қочади.

Она тандирдаги нонларни саватга узиб бўлгач, бошига қўйганча атрофга хушбўй нон ҳидини таратиб қизининг олдига кириб кетди.

Ойдин МАМАДАЛИЕВА.