Тонгда кўк кездим-у, учоқдан тушиб,

Бир капалак янглиғ гулзорга кўндим,

Ёзу кузларин ҳам бағрига босиб

Кетмас бўлиб келган баҳорга қўндим.

Кўксимда бир туғён уйғонди гўё,

Жаннат боғида жон уйғонди гўё,

Жон бўлиб Андижон уйғонди гўё,

Онамдай жилмайган диёрга қўндим.

Жилмайган у - сизми, аҳли Андижон?

Шундай ёруғ юзми аҳли Андижон?

Дунёга ларз солган Бобурларининг

Бежиз "анда жони" қолмабди, дедим,

Илгари бўлганми, билмадим, аммо,

Энди ҳеч ёмони қолмабди, дедим.

Осмонларни ўпган биносин кўриб,

Фаришта қиёсли момосин кўриб,

Шукронасин кўриб, дуосин кўриб,

Кўксида армони қолмабди, дедим.

Юраги оташми, аҳли Андижон?

Иймонга туташми аҳли Андижон?

Тонглар райхон бўйин етаклаб юрар,

Тунда юлдуз қўнган кўчасин кўрдим,

Еллар бахтнинг куйин етаклаб юрар,

Елга куйдошларнинг нечасин кўрдим.

Бунда барча шоир, ҳофиздир бари,

Куйлагинг келади қувнаган сари,

Қаҳқаҳа улашиб аскиялари -

Назму  наволарнинг кечасин кўрдим.

Боғлар шеър айтдими, аҳли Андижон?

Чўлпонинг қайтдими аҳли Андижон?

Ҳадсиз эврилишдан тўйса бу дунё,

Бир куни жаҳолат тутса бўйнидан,

Бизни меҳр билан қутқариб бер, деб

Аҳли Андижонни олар қўйнидан.

Беғубор жилвасин ёйиб оламга

Нурга тўлиб қараб асраб берар у.

Кўксида бир оғриқ инграб турса ҳам,

Майин кулиб қараб асраб берар у.

Асли офтобрўйдир аҳли Андижон!

Шундай меҳргўйдир аҳли Андижон!

Мен мақтамоқ учун олмадим қалам,

Кўнглимнинг бир қисми тўкилди холос,

Бу эл - камтаргина, не қилдик, дейди,

Ахир меҳмонсиз, дер ўз феълига хос.

У шундай, меҳмонни шундай суяди,

Гар нонин топмаса, жонин қўяди,

Қалбни эса секин чертиб қўяди,

"Ўзбек шу-да, асли!" деган бир овоз.

О, камтар ўзбегим - аҳли Андижон!

Ўзагим, ўзлигим - аҳли Андижон!

                     Шаҳло АҲРОРОВА