ибрат

Ойнаи жаҳонда жонзотлар ҳақида кўрсатув бўлаётган эди. Тропик ўрмонларда яшовчи, тумшуғи узун бир қушнинг  ҳаёт тарзи батафсил тасвирга олинган экан. Дарахт тангаси қанчалик қаттиқ бўлмасин, қушнинг тумшуғи зарбалари туфайли ўйилиб, ковак ҳосил бўлди. Сабр-тоқатли қуш бир ой деганда инини битказди.

Кўрсатувни томоша қилар эканман, бу қанотли жониворларнинг қаноатига қойил қолдим. Воқеанинг давоми янада қизиқарли эди. Қуш инига тухум қўйди. Маълум вақтдан сўнг, тўрт полапон очиб чиқди.  Она қуш полапонларини боқиб, катта қилди. Хавф- хатардан ҳимоя қилди. Қанотлари чиққандан сўнг, уларни учишга тайёрлади. Тўрттасидан учтаси митти қанотларини қоқиб, аста-аста уча бошлади.  Бироқ биттаси нимжонроқ бўлганлиги учун уча олмас эди. Сабрли она қуш бу полапонини ҳам йигирма тўрт соат деганда учирма қилди. Афсуски, тўртинчи қушча  қанот қоқиб учса ҳам, нимжонлиги боис, нобуд бўлди. Она қуш бошқа полапонларини  учирма қилай деса, нобуд бўлган полапони қаровсиз қолишидан хадиксираб, унинг ёнидан жилолмас эди. Ва ниҳоят,  учта полапон мустақил равишда қанот қоқиб, учиб кетишди. Аммо, она қуш нобуд бўлган полапонини ёнидан сира нари кетмай, охир оқибат ўзи ҳам ҳалок бўлди.

Манзарани кўриб, беихтиёр кўзларимга ёш келди. Ҳайҳот, биз онгсиз деб биладиган бу қушдаги оналик меҳри олдида ҳар қандай инсон бош эгса арзийди.

Ҳадятилло

СОБИРХЎЖАЕВ