дил туFёни

 (Б. акамга)

 Атроф яйдоқ дала. Бораётганим шунчаки ёлғизоёқ йўл. Қишлоғимизнинг энг соғинса бўладиган манзаралари шу жойда гавдаланади. Мактабдан қайтаётган ўқувчилардан тортиб, кекса  чолларгача гурунглашиб ўтиб кетишади бу ердан. Аммо ҳозир ҳеч ким йўқ. Қадамимни айнан мана шу ерларда санайман. Хаёлларим ҳам мана шу ерда алғов-далғов бўла бошлайди. Чунки, илк бор сени шу ерда кўргандим, Муниса. Дугоналаринг билан қиқирлаб ўтиб кетаётганингда атиги ўн етти ёш эдинг. Исмингни сўрасам, қўрқиб дугоналарингни орқасига яшириниб олганинг сира ёдимдан кетмайди. Худди болалардек беғубор нигоҳларингни эсласам, вужудимда ўша эски туйғулар авж олади. Орқангга ўгирилиб, кетиб юборгандинг ўшанда. Кўзим товонинггача тушган сочларингни кўрди-ю, минг ҳайратга тушди.

Мунисажон, эсингдами, мен сен қув қизни шундай атардим. Кейин билсам, сен биздан бир маҳалла нарида  яшар экансан.  Сени ҳар гал кўргани борсам, мендан нигоҳларингни олиб қочардинг. Билардим... Ҳа, билардим. Мени севардинг. Ўша маъсум ва ҳорғин нигоҳларинг билан. Биз кўзларимиз орқали қалбимизни қалбимизга боғладик. Тўғри, сен менга хиёнат қилмадинг. Дунё яна ёлғончилик, бевафолик қилди. Айбим етимлигим боис, сени ўзга хонадонга узатдилар. Майли, алам қилмас эди, аммо сен энг яқин жўрамнинг жуфти ҳалолига айландинг. Осмон узилиб тушса розийдим. Дўстим ҳам билмас эди. Тўйингизга мамнун айтиб кетди.

Ёдимда, куёвжўра бўлиб  уйингга кириб борар эканман, синглинг нигоҳларини олиб қочди. Ахир, шу қақажон иккимизнинг бари сирларимизни биларди-да. Не қилай, юзимда табассум билан кирдим   ҳовлингга. Билмайсан, юрагимнинг ўрни бир бўшлиқ бўлиб қолганини. Сени оқ либосда кўрганимда эса, дўстимга бахт тилашдан бошқа чорам йўқлигини англадим. Айт-чи ўзинг, бундан оғир азоб борми дунёда? Базмда қўлларимни қулоч ёйиб роса ўйнадим, кулдим. Сен мендан нафратландинг, биламан. Лекин дардларимни, туйғуларимни таърифлаб беришга имкон бўлгандами,  дунё ўз ўқидан отилиб чиқиб, сенинг бошингга тушарди.

Мунисгина, сени тўйингдан анча ўтиб кўрдим. Сочларингни қирқитиб ташлабсан. Узун     сочларингга менинг ишқим ёпишганди. Оҳ, нақадар оғир бу. Ортингдан "дод" деди қалбим. Лекин ҳеч ким эшитмади. Нима қилдинг, сен қиз? Ахир ҳеч бўлмаса, шу узун сочларинг турса бўлмайдими? Ёшликдаги  илк муҳаббатимдан эсдалик бўлиб. Биласан, мен сени деб шу жойлардан бош олиб кетганимни. Сен биласан ҳеч ким билмаса ҳам, нега бу дунёдан тоқ ўтаётганимни. Тақдир мендан шодликларни олиб, ўчмас армонни бериб кетган. Энди сенинг исмингни қабримда ҳам қучоқлаб ётсам керак. Ишқим ҳам руҳим билан яшайверса керак.

Муниса, ўзи сени ҳозир ўйлашим, номингни тилимга олишим энг катта гуноҳлигини биламан, сезаман. Аммо не қилай, шу йўллар сени эслатаверса. Сенинг узун, меники бўлишга улгурмаган сочларингни эслатаверса. Бахтлисан, бахтлисан. Ёдингдан ёдим ўчиб кетган.

Мунисажон, тақдир шундай бевафо, ҳали узун сочларингни уволи тутади....

Ҳой, Мунисажон, Мунисгинам,

Сочларинга ишқим бойладинг-ку.

Ҳали тайёр бўлмасдан танам,

Қалбимни қабрга жойладинг-ку.

Ёр-ёр, ёр-ёр, ёр ўланчи ёр...

Ирода ОРИФЖОНОВА