(41- сон, 2016й. Қатра)

У бахтли эди. Севди, севилди. Ота-она розилиги билан суйгани ила оила аталмиш қўрғонга пойдевор қўйди. Келин бўлди чаққон, меҳнаткаш. Янги оиладагилар уни фарзандидек суйдилар, ардоқладилар.

Ойлар, ойларни қувалаб йиллар ўтди. Бахт кемтик эди. Фарзанддан бенасиблик унинг алп қаддини чўктирар, мағрур юрагига алам соларди. Ардоғидаги инсон ҳам бирқадар ўзгаргандай эди. Назарида осмон чўккану, у аллақачон зулмат ичида танҳоликка ҳукм этилганди. Бешафқат тақдирга таъна қиларди кечалари: "биргина тирноқ берсанг бўлмасмиди? Айбим нима эди? Қаерда гуноҳга қўл урдим?"

У қўрқиб, жуда ҳадиксираб кутган кун келди. Ота уйига    қайтган келиннинг кўнгли беҳузурликдан қийналди... У ишониб-ишонмай шифокор кўригига борди. Аммо врач ҳузурига киролмай қийналди. У алданиб қолишдан, ўз тахминига алданишдан қўрқарди. "Таваккал" дедию, ичкарига қадам босди...

У бахтли эди... неча йиллаб кутгани юз берганидан қувончи ичига сиғмасди. Дарҳол телефонга ёпишди... Не қисматки, бу вақтда суянгани ўзга ёр билан учрашувда сармаст эди, у билан суҳбатни истамади - янгиликдан бехабар қолганини билмасди...

Кечга томон аёлнинг телефони жиринглади. Қаради: таниш ва қадрдон рақам! Жавоб беришга шошилди. Аммо ардоқли инсони томонидан айтилган узрни жимгина қабул қилди. Унинг уйланаётганини, ўзини "синаб" кўриш истагини, фарзанд кўришга у ҳам ҳақли эканини бир сўз айтмай эшитди. Сўнггида иддао ҳам қилмади, фақатгина фарзанд кутаётганлигини айтди... Эркак қалқиб тушди гўё. Қулоқларига ишонмай қайта сўради - яна эшитди...

Тўй қолдирилди... Жар ёқасидаги оила тикланди. Бахт кемтиги тўлди.

Фарзанд - ришта, дея бежиз айтишмайди!

Хулкарой Абдураҳмонова.